Data urodzenia:
1883-10-04
Miejsce urodzenia:
Wielki Skawsk koło Kruszwicy nad Gopłem (powiat Strzelno)
Imiona rodziców:
Wojciech - Kazimiera z Hundtów
Wykształcenie :
Uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu (1897–1905), gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości. Następnie rozpoczął studia dentystyczne w Greifswaldzie i Wrocławiu. W 1908 r. uzyskał tytuł lekarza dentysty. Od 1909 r. studiował medycynę na uniwersytetach w Lipsku i Monachium, w 1913 r. otrzymał tytuł lekarza medycyny, a w 1914 r. stopień naukowy doktora medycyny w Instytucie Dentystycznym Uniwersytetu Wrocławskiego (temat pracy - "Zawiązki zębów w torbielach skórzastych jajników”).
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Podczas I wojny światowej służył w formacjach sanitarnych we Francji i Włoszech (pracował w wojsku bawarskim na froncie francuskim i włoskim oraz jako porucznik-lekarz na oddziałach chirurgicznych szpitali wojskowych w Monachium). Na przełomie 1918/1919 uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. Jako kapitan, później major WP był w r. 1919 szefem i naczelnym chirurgiem szpitala wojskowego w Środzie (Szpitala ss. Miłosierdzia), następnie od 1920 roku - referentem dla spraw dentystycznych Ministerstwa Spraw Wojskowych, skąd powołany został na współorganizatora Państwowego Instytutu Dentystycznego (PID) w Warszawie i kierownika katedry chirurgii stomatologicznej tamże.
Działalność w latach 1919-1939:
W 1927 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego w dziedzinie chirurgii szczegółowej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, w 1928 r. tytuł profesora nadzwyczajnego chirurgii stomatologicznej w Państwowym Instytucie Dentystycznym (PID), którego był współzałożycielem. Objął też Katedrę Chirurgii Stomatologicznej w PID. W 1933 r., dzięki jego staraniom PID został przekształcony w Akademię Stomatologiczną (AS). W latach 1935-1939 był prorektorem AS w Warszawie, a w 1939 r. został jej rektorem.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Podczas okupacji niemieckiej pracował jako chirurg-stomatolog w Związkowej Lecznicy "Omega" w Al. Jerozolimskich 51. W roku 1940 zorganizował przychodnię stomatologiczną, w której był zatrudniony personel byłej Akademii Stomatologicznej. Pomagał asystentom Żydom, znajdując dla nich posady w niemieckich placówkach służby zdrowia, ukrywał spadochroniarzy radzieckich w swoim majątku pod Warszawą. Wielokrotnie wzywany przez gestapo dla podpisania Reichslisty, odmawiał i znalazł się na liście zakładników zagrożonych rozstrzelaniem. Należał do Armii Krajowej. Przydział w lipcu 1944 r. - "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) z miejscem koncentracji przed godziną "W" na ul. Jasnej 18.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa Al. Ujazdowskie 23
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Polowy ul. Hoża 13 - nie mogąc dostać się do swego punktu koncentracji przy ul. Jasnej 18, zorganizował na Hożej 13 szpital na 200 łóżek, w którym pracował przez okres Powstania.
Dzielnica:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną - ewakuowany przez Pruszków do Grodziska Mazowieckiego, gdzie podjął pracę w tamtejszym szpitalu powiatowym. Zamieszkał we wsi Mościska pod Grodziskiem.
Losy po wojnie:
W 1945 r. organizował Wydział Stomatologiczny na Uniwersytecie Łódzkim. W 1946 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego; w latach 1946-1948 dziekan Wydziału Stomatologicznego, a w latach 1946-1952 kierownik Katedry Chirurgii Uniwersytetu Łódzkiego. Był twórcą nowych metod operacyjnych progenii i rozszczepu podniebienia. Zastosował własny, niezwykle uniwersalny typ kleszczy - tzw. "kleszcze meissnerowskie" (1923). Autor 30 prac naukowych.
Miejsce śmierci:
Zmarł w Warszawie po długiej i ciężkiej chorobie.
Miejsce pochówku :
Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Informacje dodatkowe - losy rodziny :
Był synem Wojciecha Meissnera, właściciela ziemskiego, uczestnika powstania styczniowego, bratem księdza Mieczysława Meissnera, działacza niepodległościowego (1877–1938) i Czesława Meissnera, lekarza, powstańca wielkopolskiego, polityka Stronnictwa Narodowego. Żonaty po raz pierwszy z Marią Leitgeber (ur. 1895) w r. 1920 w Poznaniu, po raz drugi z Marią z Alchimowiczów (1906–1968), lekarką dentystą, pozostawił dzieci: Hannę Marię Dzierzęcką (ur. 1931), lekarza pulmonologa, Krystynę Jadwigę Erhardt (ur. 1933), polonistkę, reżysera teatralnego, Barbarę Kazimierę Christof (ur. 1935), magistra inżyniera ogrodnika, Alfreda Jerzego (ur. 1936), lekarza chirurga, Macieja Stanisława (1938–66), Marię Elżbietę (1940–67), artystę muzyka, Ryszarda (ur. 1942), operatora telewizyjnego.Po Powstaniu wydostał się wraz z rodziną z obozu w Pruszkowie pozorując tyfus wśród dzieci.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW
Publikacje:
Nota biograficzna w w XX tomie Polskiego Słownika Biograficznego (1975 rok)
