Hanna Teresa Bińkowska

"Joanna"

sanitariuszka - drużynowa

Kolumna: 107 Miejsce: 6

Poznań

"Łucja", "Joanna"

Działalność w harcerstwie rozpoczęła w Chorągwi Wielkopolskiej, a następnie należała do 3 „Czarnej” Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerek, w której pełniła funkcję drużynowej.

Po matu­rze na taj­nych kom­ple­tach Gimnazjum i Liceum im. Juliusza Słowackiego w 1941 r. roz­po­częła stu­dia na Wydziale Lekar­skim Taj­nego Uni­wer­sy­tetu Ziem Zachodnich w Warszawie.

We wrze­śniu 1939 r. skie­ro­wana do har­cer­skiej pla­cówki łącz­no­ści, pod­po­rząd­ko­wa­nej woj­sko­wej służ­bie nasłu­chu tele­fo­nicz­nego na obszar całego kraju. Po zaję­ciu War­szawy kon­ty­nu­owała służbę łącz­no­ści w kon­spi­ra­cji poza War­szawą, a następ­nie pra­co­wała jako pie­lę­gniarka w Szpi­talu Ujaz­dow­skim, opie­ku­jąc się żoł­nie­rzami ran­nymi w kam­pa­nii wrześniowej.

Szare Szeregi - Ul "Wisła" (Chorągiew Warszawska) - Grupy Szturmowe, następnie w Kedywie Komendy Głównej Armii Krajowej - Brygada Dywersyjna "Broda 53" - batalion "Zośka" - pluton żeński "Oleńka". Przydział w lipcu 1944 - 1. kompania "Maciek" - drużynowa sekcji żeńskiej. Prowadziła szkolenie sanitarne, brała udział w szkoleniu wojskowym w „Bazie Leśnej” pod Wyszkowem.

Armia Krajowa - zgrupowanie "Radosław" - pułk "Broda 53" - batalion "Zośka" - 1. kompania "Maciek” - sanitariat

Wola - Stare Miasto

Ciężko ranna 30.08.1944 r. na Starym Mieście.

Krzyż Walecznych (dwukrotnie).

Poległa podczas bombardowania w szpitalu polowym przy ul. Miodowej 23. Po wojnie ekshumowana i pochowana wraz z Tadeuszem Braniczem w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Zośka" na Wojskowych Powązkach w Warszawie.

Uro­dzona w 1922 r. w Pozna­niu. Od 1937 r. w War­sza­wie. Przed wojną czynna w har­cer­stwie (3 WŻDH - Czarna Trójka). W konspiracji w Szarych Szeregach. W latach 1943-1944 kolporterka i członkini zespołu łączniczek Wydziału Propagandy Bieżącej (WPB) Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Głównej ZWZ-AK, kierowanego przez Hannę Hryniewiecką („Marynę”) pod pseu­do­ni­mem "Łucja". Po roku (wio­sną 1944) wcie­lona do baonu Zośka, przyj­mu­jąc pseu­do­nim Joanna, objęła dru­żynę sani­tarną w I. kom­pa­nii Maciek. W cza­sie walk na Woli, 8 sierpnia 1944 r., Joanna wraz z Pau­linką (Hanna Świer­czew­ska) wynio­sły z pola ostrzału ciężko ran­nego Zagłobę. Za ten czyn obie zostały odzna­czone Krzy­żem Walecz­nych. Na Sta­rym Mie­ście ciężko ranna30 sierpnia, na ul. Dłu­giej Po ope­ra­cji w szpi­talu przy ul. Dłu­giej 21, została prze­nie­siona do oddziału szpi­tala przy ul. Mio­do­wej 23. Jej ciężki stan nie pozwa­lał na przej­ście kana­łami do Śród­mie­ścia. W zbom­bar­do­wa­nym i palą­cym się szpi­talu zgi­nęła 2 września 1944 r.

"Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego - Powstanie Warszawskie i medycyna", wydanie II, Warszawa 2003 r.