Data urodzenia:
1894-02-17
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Edmund - Maria z domu Tymowska
Wykształcenie i praca zawodowa do 1944 r.:
Uczeń Szkoły Górskiego, w 1911 uzyskał polską maturę, a w 1912 maturę rosyjską. W latach 1911-1916 pracował u Potockich z Moskorzewa, zajmował się edukacją ich dzieci. W roku 1916 wstąpił na Uniwersytet Warszawski, na Wydział Lekarski, w 1918 wstąpił ochotniczo do 36. pułku piechoty Legii Akademickiej; brał udział w walkach o Lwów. Z powodu choroby powrócił do Warszawy, gdzie został przydzielony do Szpitala Wojskowego im. Józefa Piłsudskiego. W 1920 ponownie skierowany na front jako podlekarz w IV batalionie 205. pułku piechoty. Służbę wojskową zakończył jako podporucznik lekarz. W 1921 rozpoczął wolontariat w Szpitalu im. Karola i Marii w Warszawie. W 1922 ukończył studia, uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich, a w 1923 otrzymał asystenturę w Szpitalu im. Karola i Marii, w którym pracował do 1945. W 1933 został ordynatorem; w latach 1922-1939 pełnił obowiązki lekarza w Szkole Ziemi Mazowieckiej przy ul. Bagateli 16 w Warszawie. Równocześnie od 1925 do 1933 był lekarzem Miejskiej Pomocy Lekarskiej. W 1939 prowadził wykłady w Instytucie Wychowania Fizycznego oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - Szpital Karola i Marii ul. Leszno 30 (do 5.08.1944) - lekarz naczelny, następnie Szpital Wolski ul. Płocka 26
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
W Powstaniu walczyli: jego żona Zofia, córka Maria, synowie Jerzy i Stefan.
Losy po Powstaniu:
Wyjechał z Warszawy z rannymi, ewakuowany do Włodzimierzowa.
Losy po wojnie:
W 1946 był współorganizatorem Szpitala Karola i Marii w nowej siedzibie przy ul. Działdowskiej. Habilitował się w 1948 we Wrocławiu. W 1949 objął stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego, w 1951 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1959 profesora zwyczajnego. W latach 1947-1951 prezes Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, od 1950 do 1957 prezes Polskiego Towarzystwa Reumatologów. Współzałożyciel i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Lekarzy Chorób Zakaźnych. W latach 1947-1952 redaktor naczelny Pediatrii Polskiej, od 1950 członek Rad Naukowych: Instytutu Matki i Dziecka, Zakładu Surowic i Szczepionek, Instytutu Reumatologii, AWF. Ogłosił 285 prac naukowych oraz 5 podręczników. Imieniem prof. Jana Bogdanowicza nazwano szpital dziecięcy przy ul. Niekłańskiej w Warszawie.
Odznaczenia:
Order Sztandaru Pracy I klasy, Złoty Krzyż Zasługi, Złota Odznaka m.st. Warszawy
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na cmentarzu w Wilanowie.
