Data urodzenia:
1893-01-10
Miejsce urodzenia:
Kierdany (Ukraina)
Imiona rodziców:
Witold - Maria
Wykształcenie:
Szkołę średnią ukończył w Białocerkwi, następnie studiował na Politechnice w Kijowie uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Elizawietgradzie, w której zaprzyjaźnił się z Władysławem Adresem (późniejszym generałem).
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Po wybuchu I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej. W 1916 r. został ciężko ranny w ofensywie Brusiłowa, odznaczony Krzyżem Św. Jerzego. Po wyleczeniu z ran został zwolniony ze służby wojskowej i zaciągnął się jako ochotnik do formującego się w Odessie 1-go Polskiego Pułku Lotniczego, gdzie został szefem mechaników. Po zakończeniu działań wojennych przez jakiś czas stacjonowany w Warszawie - lotnisko na Polu Mokotowskim, następnie wraz z pułkiem zostaje przeniesiony do Lidy, gdzie jako inżynier mechanik jest kierownikiem warsztatów 11. Myśliwskiego Pułku Lotniczego (zachowany jest osobisty dziennik lotów poświadczający wykonanie kilkudziesięciu samodzielnych lotów na płatowcach typu Morane-Saulnier - skan w galerii). W tym czasie zaprzyjaźnia się ze wszystkimi asami polskiego lotnictwa: Orlińskim, Bajanem, Pawlikowskim.
Praca zawodowa do 1939 r.:
Po odejściu z wojska w 1927 r. podejmuje pracę w Zakładach Mechanicznych Akcyjnego Towarzystwa Przemysłowego "Lipop, Rau i Loewenstein" przy ul. Bema w Warszawie, gdzie pracuje do 31 lipca 1944 r. W latach 1927-1939 jako kierownik wydziału "Podwoziownia” pracuje z ogromnym zaangażowaniem nad konstrukcjami nowych wagonów. Zgodnie z materiałem źródłowym: Stanisław Komorowski: "O Lilpopie i Lilpopiakach 1918-1944” (w: "Inżynierowie polscy XIX i XX wieku”, Warszawa 1995) najistotniejszym osiągnięciem Lipopa było skonstruowanie i opanowanie technologii całkowicie spawanego pudła wagonu osobowego, a głównym twórcą tego wagonu i postępu technicznego był inż. Gustaw Zielecki. Wagony te weszły do seryjnej produkcji w 1932 r. i trzy z nich zostały poddane ciężkiej próbie znalazłszy się wraz z trzema wagonami francuskimi drewnianej konstrukcji w poważnej katastrofie kolejowej we Francji. Wagony drewniane zostały kompletnie zniszczone i zginęło w nich wiele osób, a w wagonach Lipopa nie zginał nikt. Ponadto pudła tych wagonów nie uległy zniszczeniu. Była to rewelacja na skalę światową, która przyczyniła się do znacznego postępu w konstrukcji wagonów.
Pseudonimy:
"Stary", "Gustaw"
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od października 1939 r. Z racji swojego technicznego wykształcenia i dobrej znajomości broni prowadził szkolenia z budowy, zasad funkcjonowania i obsługi broni. W zakładach Lilpopa uczestniczył w produkcji elementów uzbrojenia dla Armii Krajowej, przede wszystkim części pistoletów wytwarzanych w kooperacji z sąsiadującą Warszawską Fabryką Karabinów. Uczestniczył również w realizacji działań Delegatury Rządu na Kraj: 1) Przygotowanie dokumentacji potrzebnej do dochodzenia praw Polski do reparacji wojennych. 2) Przygotowanie do objęcia po wojnie zakładów Linke-Hoffmann Werke AG we Wrocławiu. W związku z realizacją tego ostatniego zadania na zlecenie Delegatury Rządu został wysłany do zakładów we Wrocławiu pod pretekstem konieczności zapoznania się z konkretną produkcją wagonów, jaka miała być podjęta w zakładach Lilpopa w Warszawie. W wyniku tego wyjazdu dostarczył do Delegatury Rządu wyczerpująca informację o produkcji wrocławskich zakładów wraz z ich szkicowymi planami (opis w publikacji: H.Różański "Dla Macierzy”, Przegląd Techniczny Nr 10/1984, str. 28-30).
Numer legitymacji AK:
514
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa Al. Niepodległości 130
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - Wydział Lotnictwa "Bociany" - Baza Lotnicza "Łużyce"
Szlak bojowy:
Wola - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe
Odznaczenia:
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami - rozkaz Naczelnego Wodza gen. Bora-Komorowskiego z 1.10.1944 r.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - od października 1944 r. jeniec obozu tymczasowego w Fabryce Kabli w Ożarowie, następnie w Stalagu VIII B Lamsdorf, Oflagu II D Gross-Born i Oflagu X C Lübeck, w którym w maju 1945 r. został wyzwolony przez oddziały brytyjskie.
Losy po wojnie:
Do Polski powrócił 22 listopada 1945 r. Bezpośrednio po powrocie podjął pracę przy odbudowie fabryki wagonów PAFAWAG we Wrocławiu - jako dyrektor techniczny, gdzie pracował i mieszkał z rodziną do 1951 r. Tam też urodziła się jedyna córka Gustawa i Wandy - Maria. Następnie przez blisko rok mieszkał wraz z rodziną w Mińsku Mazowieckim, pracując jednocześnie w Biurze Projektów Elektryfikacji Kolei w Warszawie. Od 1952 r. zamieszkał w Warszawie pracując nadal w Biurze Projektów Elektryfikacji Kolei. Ponadto był ekspertem-rzeczoznawcą centrali POLIMEX-CEKOP, m.in. w zakresie odbioru koparek na eksport oraz koparek z NRD dla Turoszowa. W latach powojennych często ciężko chorował, co jednak nie przerwało pracy zawodowej.
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 146-B-11-14).