Data urodzenia:
1897-02-25
Stopień:
Oficer dyplomowany służby stałej kawalerii: podpułkownik (1934), pułkownik (1943).
Miejsce urodzenia:
Józefów - Błonie
Imiona rodziców:
Antoni - Jadwiga z domu Berger
Wykształcenie:
Od 1908 uczył się w Szkole Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, a od 1909 w Szkole Handlowej Edwarda Rontalera, w której
wiosną 1915 otrzymał świadectwo dojrzałości. W czerwcu tego roku złożył podanie o przyjęcie na Kursy Przemysłowo-Rolnicze (późniejsza SGGW), ale ze względu na służbę wojskową nauki nie rozpoczął.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
Od sierpnia 1915 razem z batalionem warszawskim wstąpił do Legionów Polskich i od września służył jako ułan, potem
starszy ułan w I szwadronie 1. Pułku Ułanów. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) internowany w obozie w Szczypiornie. Zwolniony z obozu w listopadzie tego roku - powrócił do domu. W listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego; początkowo służył jako adiutant 1. Pułku Szwoleżerów. Ranny 10 grudnia, leczył się w szpitalu. Od marca 1919 ponownie w 1. Pułku Szwoleżerów, był tam kolejno dowódcą plutonu, od maja adiutantem w szwadronie zapasowym, a od lipca dowódcą plutonu w szkole podoficerskiej. Po ukończeniu kursu w Oficerskiej Szkole Jazdy w Starej Wsi (październik 1919 - maj 1920) dowódca plutonu w 7. Pułku Ułanów. W marcu 1921 przeniesiony ponownie do 1. Pułku Szwoleżerów, był dowódcą plutonu, a od maja dowódcą szwadronu. Od maja 1922 dowódca plutonu w szwadronie przybocznym Naczelnego Wodza, a od stycznia 1923 dowódca szwadronu przybocznego Prezydenta Rzeczypospolitej. Po ukończeniu kursu dowódców szwadronów w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu (listopad 1925 - czerwiec 1926) wrócił w lipcu 1926 na stanowisko dowódcy szwadronu do 1. Pułku Szwoleżerów. Od października 1927 był adiutantem tego pułku, od grudnia 1928 dowódcą szwadronu zapasowego, a od marca 1930 kwatermistrzem 1. Pułku Szwoleżerów. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (1931-1933) od października 1933 szef sztabu 2. Dywizji Kawalerii. Pod koniec 1935 przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy 1. Pułku Szwoleżerów, a od października 1936 był kierownikiem samodzielnego referatu operacyjnego "Wschód" w Oddziale III Sztabu Głównego. Wiosną 1939 obok ppłk. dypl. Andrzeja Mareckiego był współautorem planu operacyjnego "Z" ("Zachód").
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu 1939 dowodził 13. Pułkiem Ułanów Wileńskich w składzie Wileńskiej Brygady Kawalerii.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od 1940 - oficer Związku Walki Zbrojnej w Warszawie (jego początkowy przydział nie jest znany). Od 1941 służył w Oddziale III (Operacyjnym) Komendy Głównej Armii Krajowej, szefostwo oddziału objął po awansowaniu płk. Tatara na stanowisko Szefa Operacji KG AK. Najprawdopodobniej ze starszeństwem z 1 października 1943 mianowany pułkownikiem służby stałej. Od 27 lipca 1944 po gen. Leopoldzie Okulickim Szef Operacji i I zastępca Szefa Sztabu KG AK, gen. Tadeusza Pełczyńskiego "Grzegorza".
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) - Szef Operacji, I zastępca Szefa Sztabu KG AK, po zranieniu gen. "Grzegorza" (4.09.1944) przez dwa dni był p.o. Szefa Sztabu KG AK.
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu II C Woldenberg.
Losy po wojnie:
Po uwolnieniu z niewoli powrócił w 1945 do kraju i podjął pracę w przemyśle materiałów ogniotrwałych na Ziemiach Zachodnich. Jego zasługą stało się m.in. uruchomienie kopalni glin ogniotrwałych w Górnym Ujeździe (pow. Środa Śląska) oraz rozbudowa kopalń w Jaroszowie i Rusku (pow. Świdnica) w czasie, gdy był dyrektorem Zakładów Materiałów Ogniotrwałych. Aresztowany przez UB w 1950, wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 26.01.1953 skazany na 6 lat więzienia. Zwolniony w 1955, postanowieniem Sądu Najwyższego z 1.02.1958 został zrehabilitowany. Pracował następnie jako urzędnik w Łodzi. W 1962 przeszedł na emeryturę.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych (sześciokrotnie, po raz szósty w październiku 1944), Krzyż Virtuti Militari V klasy (1921), Srebrny Krzyż Zasługi (1927), Krzyż Niepodległości (1931), Krzyż Kawalerski Polonia Restituta (1938), Krzyż Virtuti Militari IV klasy (18.08.1944).
Miejsce pochówku:
Cmentarz parafii Św. Józefa w Rudzie Pabianickiej
Źródła:
A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, tom II, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa, 1987; W służbie Niepodległej. Płk dypl. Józef Szostak „Filip” - zarys biografii do 1939 r.
