Barbara Sieroszewska

"Barbara"

sanitariuszka

Zagórze

Wrzosek

Stanisław Bolesław Wrzosek - Anna Tekla z domu Chrzanowska

Naukę szkolną rozpoczęła w Dąbrowie Górniczej, następnie uczyła się w Częstochowie, a począwszy od klasy piątej w Warszawie. W 1923 roku ukończyła warszawskie Gimnazjum im. K. Hoffmanowej i podjęła studia na Uniwersytecie Warszawskim. W cztery lata później uzyskała absolutorium z filologii romańskiej i historii sztuki. Podczas studiów należała do Akademickiego Związku Młodzieży Postępowej. Odbyła kilka podróży zagranicznych: do Hiszpanii (1927) i Włoch (1927, 1930 i 1937) oraz do Francji (1932). Przed r. 1939 ukończyła dwuletnie studia w Instytucie Kultury Włoskiej w Warszawie. Debiutowała w r. 1929 przekładem powieści francuskiego pisarza G. Pouleta „Kobieta pod zwrotnikami” (W.). W l. n. przełożyła kilka powieści z języka francuskiego, m. in.: R. Guzman „Zazdrość” (W. 1933), J. Peyré „Światła i krew” (W. 1937), a także z hiszpańskiego powieść R. Gómeza de la Serny „Niesamowity lekarz” (W. 1932)

"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Polowy (Maltański) ul. Śniadeckich 17

Śródmieście Południe

Jej mąż Władysław Józef Sieroszewski ps. "Sabała" w czasie Powstania Warszawskiego był Szefem Służby Sprawiedliwości, jego brat Stanisław walczył na Mokotowie w dywizjonie 1. pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną.

Była jedną z najlepszych tłumaczek literatury włoskiej w Polsce, już w r. 1955 Mieczysław Brahmer pisał o jej "najrozleglejszym doświadczeniu i największej bodaj pewności ręki w przekładach ze współczesnej prozy włoskiej" . Przełożyła kilka powieści z języka francuskiego, a także z hiszpańskiego powieść R. Gómeza de la Serny, Niesamowity lekarz. Po roku 1945 tłumaczyła wyłącznie z języka włoskiego. Zaczęła od przekładu powieści R. Vigano „Agnieszka idzie na śmierć” (W. 1951) i w ciągu następnych lat spolszczyła ponad siedemdziesiąt pozycji, głównie powieści. Tłumaczyła również książki z zakresu historii, m. in. M. Bellonci („Lukrecja Borgia, jej życie i czasy” W. 1958, „Sekrety rodu Gonzagów” W. 1960), F. Chabod „Włochy współczesne” (W. 1966), a także z religioznawstwa (A. Donini „Zarys historii religii”, W. 1966) i filozofii (A. Gramsci „Pisma wybrane”, W. 1961, A. Labriola „Pisma filozoficzne i polityczne”, W. 1962–3 I–II, współtłumaczka). Od 1949 roku należała do Sekcji Tłumaczy Pen Clubu (od r. 1960 jako członek rzeczywisty Pen Clubu, przez jakiś czas wchodziła w skład jej zarządu), a od r. 1955 do Związku Literatów Polskich i od r. 1959 do Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych. Była też członkiem Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich, Stowarzyszenia Kultury Europejskiej «SEC» oraz Komitetu Założycielskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W r. 1972 otrzymała nagrodę Pen Clubu za całokształt pracy przekładowej w zakresie prozy włoskiej. W 2017 uhonorowana pośmiertnie Nagrodą Literacką im. Leopolda Staffa w kategorii "In memoriam"

Zmarła 4 kwietnia 1989 w Warszawie

W r. 1961 została uhonorowana Medalem Zasługi Rządu Włoskiego, a w 1972 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski

Była córką Stanisława Wrzoska, nauczyciela języka polskiego, dyrektora gimnazjum w Dąbrowie Górniczej (zm. 1936), i Anny z Chrzanowskich (zm. 1950). W r. 1927 wyszła za mąż za Władysława, prawnika, syna Wacława Kajetana Sieroszewskiego - polskiego pisarza, podróżnika, badacza i etnografa Syberii, a także działacza niepodległościowego, posła III kadencji i senatora IV kadencji w II RP. Z małżeństwa z Władysławem Sieroszewskim miała córki: Małgorzatę (ur. 1930), zamężną Sobocką, architekta urbanistę oraz Barbarę (ur. 1935), zamężną Borowską, artystę plastyka.

Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki) - kwatera 133, rząd 5, miejsce 11, pochowana z Jadwigą Wierzbicką z Wrzosków

MPW-baza uczestników PW

Polski Słownik Biograficzny, tom XXXVII - nota biograficzna autorstwa Cecylii Gajkowskiej