Data urodzenia:
1912-10-22
Miejsce urodzenia:
Kisielnica koło Łomży.
Wykształcenie:
Studiowała romanistykę i wychowanie fizyczne w Poznaniu oraz pedagogikę i psychologię w Warszawie.
Harcerstwo:
1 września 1930r. wstąpiła do drużyny im. Emilii Plater w Inowrocławiu, Chorągwi Wielkopolskiej. Przyrzeczenie złożyła 22.10.1930 r. W 1933 jako drużynowa po próbie objęła funkcję hufcowej hufca zuchowego w Inowrocławiu. Po kursie instruktorskim na Buczu, w 1934 r. została kierowniczką Wydziału Zuchowego w Komendzie Chorągwi Wielkopolskiej, który prowadziła przez cztery lata. W ramach akcji letniej przez dwa lata prowadziła kursy drużynowych zuchów Chorągwi i kurs zastępowych w Belgii. Podczas Jubileuszowego Zlotu ZHP w Spale w 1935 r. druhna Irena Kisielnicka wchodziła w skład Komendy Chorągwi Wielkopolskiej i odpowiadała za gry polowe. Każde wakacje poświęcała harcerskim obozom kształceniowym i turystyczno-sportowym. W 1937 r. została mianowana podharcmistrzynią. W 1937r. i 1939r. jako instruktorka zuchowa była delegatką na Międzynarodowej Konferencji Skautek "Okrągłego Stołu" w Adelboden w Szwajcarii. Na wniosek Naczelniczki Harcerek hm M. Krywickiej i hm. J. Łapińskiej, 20.6.1938 Irena Kisielnicka została mianowana harcmistrzynią i przydzielona do Wydziału Zuchowego Głównej Kwatery Harcerek. Tego roku prowadziła kurs drużynowych zuchów we Francji i na Buczu. Jako instruktorka kształceniowa Szkoły Instruktorskiej na Buczu, w 1939 r. przeprowadziła sześć 21- i 10-dniowych kursów drużynowych zuchów. Biorąc żywy udział w życiu Szkoły Instruktorek należała do zastępu Buczanek, których oznaką były specjalne ręcznie tkane na Buczu krajki.
Okupacja niemiecka:
Początkowo prowadziła kancelarię Opieki PCK nad dziećmi i młodzieżą w Warszawie. Od 1940 do była kierowniczką internatu starszych dziewcząt na ulicy Pańskiej w Warszawie.
Powstanie Warszawskie:
Pogotowie Harcerek - ul. Pańska.
Losy po wojnie:
W 1947 roku przedostała się do Belgii. Z polecenia Naczelniczki Harcerek ZHP poza granicami Kraju, hm. Heleny Grażyńskiej, dołączyła do GKH-rek w Londynie, rozpoczęła działalność wizytatorki na terenach Belgii, Francji i Luksemburgu i prowadziła tam kształcenie starszyzny harcerek do listopada 1948r. Do 15.IV.1948 r. zastępowała Komendantkę Harcerek w Belgii. Powołana do Głównej Kwatery Harcerek w Londynie prowadziła kształcenie drużynowych we Francji i w Anglii. W 1949 r. poślubiła oficera Wojsk Polskich Kazimierza Łukomskiego. Na Zjeździe NRH 17 kwietnia 1950 Łukomska została wybrana Naczelniczką Harcerek, pozostając na tej funkcji do listopada 1950. W latach 1954-1955 była Komendantką Chorągwi Harcerek W. Brytanii.
Miejsce pochówku:
Pochowana na cmentarzu Maryhill w miasteczku Niles k. Chicago.
Informacje dodatkowe:
Założona w internacie drużyna rozrosła się tworząc hufiec Śródmieście II Chorągwi Warszawskiej. Razem z hm. Wandą Kamieniecką-Grycko, bohatersko uratowały dzieci przed atakiem na internat. Za swą działalność została odznaczona Krzyżem Walecznych.
