Data urodzenia:
1921-06-24
Funkcja:
sanitariuszka - patrolowa
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 117 Miejsce: 54
Miejsce urodzenia:
Sambor
Imiona rodziców:
Romuald - Helena z domu Kamiańska
Dzieciństwo:
Córka Romualda Sidorskiego, pułkownika dyplomowanego WP, obrońcy Warszawy we wrześniu 1939 roku, odznaczonego Orderem Virtuti Militari, artysty malarza.* (patrz: losy rodziny)
Harcerstwo:
Przed wojną drużynowa harcerskiej drużyny w Zgierzu - Chorągwi Łódzkiej Organizacji Harcerek (OH)
Wykształcenie do 1944 r.:
W czasie okupacji niemieckiej studentka medycyny na tajnym Uniwersytecie Warszawskim
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - pułk "Baszta" - sanitariat
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Poległa w zorganizowanym przez siebie punkcie sanitarnym na ul. Narbutta 37, podczas wykonywania zabiegów.
Miejsce pochówku:
Cmentarz Wojskowy na Powązkach - grób rodziny Sidorskich, kwatera C, rząd 5, grób 1-2. W mogile tej pochowany jest także m. in. jej ojciec, płk. Romuald Sidorski (1895-1956) oraz brat Radosław.
Losy rodziny:
Brat Radosław Jerzy Sidorski, żołnierz AK, poległ w 1943 r. * Ojciec - ppłk dypl. Romuald Sidorski (ur. 05 II 1895, zm. w Łodzi 28 II 1956) brał udział w obronie Lwowa. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. W latach 1930-1933 oficer w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Z dniem 15 VI 1933 mianowany dowódcą batalionu w 48 pp w Stanisławowie. W grudniu 1934 przeniesiony z 48 pp do 4 DP w Toruniu na stanowisko szefa sztabu. 1 I 1935 awansowany do stopnia ppłk dypl. sł. st. piech. I zastępca dowódcy 33 pp w Łomży. Latem 1939 przeniesiony do sztabu Armii „Poznań” na stanowisko szefa Oddziału I. W kampanii wrześniowej 1939 brał udział udział na stanowisku szefa I Oddziału sztabu Armii „Poznań”. Wraz z trzecim rzutem sztabu Armii „Poznań” dotarł 12 IX 1939 w rejon Mińska Mazowieckiego, skąd 13 września 1939 został skierowany do Warszawy. Brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy znalazł się w niewoli niemieckiej i do 1945 roku przebywał w oflagu. Po uwolnieniu z niewoli w 1945 powrócił do kraju i powrócił do służby WP. 3 X 1950 zatrzymany i uwięziony pod fałszywymi zarzutami prowadzenia działalności konspiracyjnej w Redakcji Przeglądu Kwatermistrzowskiego. W czasie przesłuchań bity i maltretowany psychicznie i fizycznie w celu wymuszenia obciążających go zeznań. Pomimo stosowanych wobec niego metod nie przyznał się do winy. Śledztwo w jego sprawie prowadzono ponad dwa lata. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, sygn. akt Sn 8/52 z dnia 29 V 1952 został skazany na karę 12 lat więzienia. Po procesie więziony na Mokotowie, potem przewieziony do Centralnego Więzienia we Wronkach, gdzie odbywał orzeczoną przez NSW karę. W wyniku przejść w śledztwie ciężko chorował. Ze względu na stan zdrowia udzielono mu rocznej przerwy w odbywaniu kary. Zwolniony z więzienia w III 1955. Ciężko chory zmarł 28 II 1956. Pośmiertnie uniewinniony i zrehabilitowany 25 IV 1956. Odznaczony: Krzyżem Orderu Virtuti Militari kl.V, Medalem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych [źródło: „Bohaterowie Bitwy nad Bzurą” - www.bohaterowie1939.pl]
Publikacje:
Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945: poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej / Hanna Michalska [et al.] ; Towarzystwo Miłośników Historii. Komisja Historii Kobiet w Walce o Niepodległość, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988 s. 357, Bożena Urbanek: Pielęgniarki i sanitariuszki w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. Warszawa 1988. PWN
Źródła:
MPW-baza uczestników PW. Fot. MPW-zbiory MPW-IP/3305
