Data urodzenia:
1899-02-25
Funkcja:
dowódca batalionu
Stopień:
major w stanie spoczynku artylerii Wojska Polskiego
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Stanisław - Wanda z domu Markert
Przebieg służby wojskowej:
Od czerwca 1915 r. służył w Legionach. Początkowo jako strzelec w 2. pułku piechoty, od grudnia 1916 r. komendant posterunku werbunkowego w Końskich, następnie dowódca plutonu na kursie wyszkoleniowym w Zambrowie, a od lipca 1917 r. - dowódca sekcji w 2. pp II Brygady Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od lutego 1918 r. był kurierem i wywiadowcą II Korpusu Polskiego na Wschodzie. Uczestniczył w obronie Lwowa i wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r., walcząc w szeregach 1. pułku Strzelców Lwowskich i 38. pp. W okresie międzywojennym służył w 24. pal (pułk artylerii lekkiej) następnie w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po przeniesieniu w stan spoczynku (30.IX.1932) był referentem wojskowym w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie, a następnie kierownikiem działu osobowego Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu 1939 r. walczył w szeregach Batalionu Obrony Narodowej uczestnicząc w obronie Lwowa.
Pseudonimy:
"Iwo", "Olszyna", "Jerzy Olszyna"
Nazwiska konspiracyjne:
Jerzy Kosiński, Jerzy Missuna, Jerzy Zieliński, po upadku Powstania Warszawskiego - Jan Zakrzewski.
Udział w konspiracji 1939-1944:
Po kapitulacji Lwowa od pierwszych dni włączył się w organizowanie działalności podziemnej. Wysłany jako kurier do Francji po przyjeździe otrzymał przydział do 2. pal, po czym wysłano go z powrotem do Lwowa, a następnie do Warszawy. Od lipca 1940 r. był szefem Biura Personalnego w Oddziale I KG ZWZ-AK. Po nieudanej próbie przedostania się do Lwowa wrócił ranny (złamana noga) do Warszawy na poprzednie stanowisko. Funkcję szefa Biura Personalnego przekazał w maju 1942 r. ppłk "Kubie" Stanisławowi Juszczakiewiczowi. Od kwietnia 1943 r. był szefem Wydziału I Organizacyjnego Sztabu Komendy Okręgu AK Lublin. Aresztowany w marcu 1944 r. przez Gestapo, w lipcu został zwolniony i wyjechał do Warszawy.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
W Warszawie mieszkał jako sublokator u Heleny Zieleniewskiej przy ul. Filtrowej nr 65
Oddział:
Armia Krajowa, batalion "Iwo" - dowódca batalionu
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji Warszawskiego Korpusu AK jeniec Stalagu X B Sandbostel, następnie Oflagu VII A Murnau. W niewoli przebywał pod nazwiskiem "Jan Zakrzewski".
Losy po wojnie:
Po uwolnieniu z obozu w czerwcu 1945 r. przybył do Londynu. W sierpniu 1945 r. został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii WP. We wrześniu 1945 r. jako kurier Naczelnego Wodza gen. Tadeusza Komorowskiego do prezesa Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN) płk dypl. Jana Rzepeckiego wyjechał z Londynu przez Paryż-Meppen-Monachium-Pilzno i 04.X.1945 r. przybył do Polski. Zatrzymał się u rodziny zamieszkałej w Gdańsku-Wrzeszczu. W październiku 1945 r. wyrobił sobie dokumenty na nazwisko rodowe. Następnie wyjechał do Warszawy. Aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego 2.XI.1945 w "kotle" urządzonym w mieszkaniu kpt. Emilii Malessy "Marcysi" i osadzony w więzieniu mokotowskim. 23.I.1947 r. zeznawał jako świadek w procesie pierwszego Zarządu Głównego Zrzeszenia WiN. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego Warszawa z dnia 17.III.1947 r. (syg. akt R 613/45) skazany na karę łączną - karę śmierci z art. 1 Dekretu o Ochronie Państwa i art. 90 i 117 KKWP oraz art. 191 kk z 1932 r. Sądzony przez WSR Warszawa w składzie: płk Władysław Tarnowski - przewodniczący, kpt. Tadeusz Przesmyki - ławnik, por. Jerzy Biedrzycki - ławnik. Oskarżał kpt. Lipieński, a obrońcą była Antonina Grafowska.
Najwyższy Sąd Wojskowy dnia 21.IV.1947 r. rewizję obrońcy odrzucił i utrzymał wyrok w mocy, ale Bolesław Bierut decyzją z 29.IV.1947 r. zamienił karę śmierci na dożywotnie więzienie, którą odbywał od czerwca 1947 r. w CWK (Centralne Więzienie Karne) we Wronkach, gdzie zachorował jeszcze w 1947 r. na gruźlicę płuc. 04.XI.1954 WSR Warszawa z uwagi na zły stan zdrowia udzielił mu rocznej przerwy w odbywaniu kary od 08.XI.1954 do 08.XI.1955. Zwolniony z CWK Wronki 8.XI.1954. Po zwolnieniu leczył się w Instytucie Gruźlicy w Warszawie, a od stycznia do marca 1955 r. w Państwowym Sanatorium Przeciwgruźliczym w Otwocku. Niezwykle trudne warunki materialne zmusiły go do podjęcia pracy zarobkowej. Od maja 1955 r. zatrudniony był w ZZG "Inco". Początkowo jako brakarz w Oddziale Produkcji Nr 4, a od sierpnia jako referent administracyjny w Centrali Przemysłowo-Handlowej "Veritas". Mieszkał wówczas w Józefowie k/Otwocka, potem w pobliskich Rycicach, gdzie zmarł na zawał serca.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych - czterokrotnie, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami.
