Data urodzenia:
1926-01-28
Stopień:
starszy strzelec
Miejsce urodzenia:
Poznań
Imiona rodziców:
Stanisław - Alicja z domu Handke
Wykształcenie do 1944 r. :
Uczęszczał do prywatnego Gimnazjum im. L. Lorenza w Warszawie. Maturę zdał w czasie okupacji niemieckiej w ramach tajnych kompletów Liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od maja 1944 roku - Armia Krajowa - VII zgrupowanie (batalion) "Ruczaj" - 2. kompania - pluton 126
Adres zamieszkania przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Wilcza 44 m. 5
Oddział:
V Obwód (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 5. Rejon - batalion "Oaza" - 1. kompania porucznika "Leguna"
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe - Mokotów - Las Kabacki - Sadyba - Mokotów
Rodzeństwo walczące w Powstaniu:
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Stalagu X B Sandbostel.
Losy po wojnie :
Inżynier, profesor nauk technicznych, rektor Politechniki Warszawskiej. Do Polski powrócił w grudniu 1945 r. Po powrocie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1949 r. Następnie pracował w Wydziale Telekomunikacji Ministerstwa Kolei (1949-51). Pracę na Politechnice Warszawskiej rozpoczął w 1948 r. jako asystent w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, pod kierownictwem prof. K. Drewnowskiego. W latach 1949-51 był asystentem w Katedrze Telekomutacji, gdzie również w latach 1951–54 odbył studia aspiranckie pod kierownictwem prof. S. Kuhna i obronił rozprawę "Metoda analizy i syntezy układu automatycznej regulacji w oparciu o odpowiedź na wymuszenie o kształcie skoku jednostkowego" (1954). W 1957 r. został docentem, a następnie profesorem nadzwyczajnym (1962) i profesorem zwyczajnym (1971). Członkiem korespondentem PAN został w roku 1971, a na członkiem rzeczywistym - w roku 1986. W 1982 r. został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. 11 kwietnia 1981 został wybrany na rektora Politechniki Warszawskiej, w pierwszych, po wieloletniej przerwie, wolnych wyborach władz uczelni. W 1984, mimo oporu uczelnianych i pozauczelnianych organów PZPR, wybrano go na następną kadencję rektorską, ale w listopadzie 1985 decyzją ówczesnych władz PRL został odwołany ze stanowiska. W latach 1986–1990 przewodniczył Prymasowskiej Radzie Społecznej, należał też do Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym "Solidarności" Lechu Wałęsie (1988–1990). W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, był współprzewodniczącym (z Aleksandrem Gieysztorem) obrad plenarnych. W pierwszych po wojnie wolnych wyborach do Senatu z 4 czerwca 1989 zdobył mandat senatora z ramienia KO w województwie warszawskim. W 1991 po raz drugi został senatorem z ramienia Unii Demokratycznej, w 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. W Senacie był m.in. przewodniczącym senackiej Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej.
Odznaczenia:
Order Orła Białego, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medalem Zasłużonemu dla Kościoła i Narodu. Uhonorowany także Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego. W czerwcu 2020 roku Rada m. st. Warszawy przyznała prof. Władysławowi Findeisenowi tytuł Honorowego Obywatela m.st. Warszawy.
Miejsce pochówku:
Cmentarzu Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, Al. 24, rząd 1, gr. 1
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Findeisen Władysław. Archiwum rodzinne p. Władysława i Michała Findeisenów. Fotografię z lat młodości oraz skany swych dokumentów na potrzeby Powstańczego Biogramu udostępnił ze swego archiwum rodzinnego prof. Władysław Findeisen „Władek” (2019). Pozostałe zdjęcia pochodzą z domeny publicznej.
Publikacje:
40-lat PTETiS" Biuletyn nr 5 (jubileuszowy) pod red. A. J. Marusaka. Warszawa 2001, s.199.
Archiwum Historii Mówionej:
