Adam Krakowiak

Adam Krakowiak po zakończeniu walk o lotnisko brał udział w uderzeniu na Leoncin. 5 sierpnia 1944 r., jako przewodnik poprowadził trzy oddziały partyzantów na główną placówkę wroga w Leoncinie (były to kompanie porucznika „Doliny”, „Jastrzębia” i „Murzyna”). Od 5 do 15 sierpnia 1944 r., partyzanci, zarówno atakowali, jak i bronili swoich pozycji; plut. Adam Krakowiak brał udział w okolicznych walkach, m.in. na Pilaszków, Babice, Leszno, Kaliszki. W nocy z 15 na 16 sierpnia 1944 r., pod dowództwem kpt. „Szymona” (Józefa Krzyczkowskiego) wziął udział w akcji na pomoc walczącej Warszawie. 18 sierpnia 1944 r., kolejny raz żołnierze „Grupy Kampinos” wspierali walki toczące się w Warszawie, a żołnierzami dowodził major „Okoń”. Celem walk było zdobycie mocno ufortyfikowanego przez Niemców Dworca Gdańskiego, gdzie Powstańcy stoczyli walkę w nocy z 20 na 21 sierpnia; pomimo dużego zaangażowania dworzec nie został zdobyty. Grupa żołnierzy, w której walczył Adam Krakowiak “Sokowicz” próbowała przedrzeć się na Stare Miasto, niestety została rozbita przez Niemców na Żoliborzu. Po powrocie z Warszawy pluton dowodzony przez Adama Krakowiaka wraz z porucznikiem „Sawą” brał udział w natarciu na majątek w Pilaszkowie oraz w walkach na Piaskach, gdzie nieprzyjaciel zgromadził duże siły i Powstańcy zmuszeni zostali do odwrotu. 27 września w godzinach porannych niemieckie samoloty rozpoznawcze Fw 189 „Uhu” przeprowadziły szczegółowe rozpoznanie okolic Wiersz. Zaniepokojony aktywnością nieprzyjacielskiego lotnictwa por. „Strzała” wycofał ze wsi swój batalion piechoty. Około godz. 15.45 osiem niemieckich bombowców nurkujących Ju 87 „Stuka” przeprowadziło nalot na Wiersze. Niemieckie bomby zburzyły wówczas murowany dom, w którym mieściła się kwatera dowództwa Grupy „Kampinos”; zniszczono także radiostację i skład amunicji. Major „Okoń” bardzo szybko zorientował się, iż niemieckie działania stanowią jedynie wstęp do zakrojonej na szeroką skalę operacji, której celem jest rozbicie Grupy „Kampinos”. Już po pierwszym niemieckim nalocie wycofał główne siły zgrupowania do lasów położonych na południe od Wiersz, Brzozówki i Truskawki. Podjął także decyzję o natychmiastowym rozpoczęciu przygotowań do „odskoku” całym zgrupowaniem do zachodniej części Puszczy Kampinoskiej. Grupa „Kampinos” miała przebić się stamtąd do lasów położonych na południe od Żyrardowa (Puszcza Mariańska i sąsiednie kompleksy leśne), po czym pod ich osłoną przejść w Góry Świętokrzyskie. 29 września we wczesnych godzinach porannych straż przednia polskiej kolumny dotarła do torów kolejowych linii Warszawa – Żyrardów. 29.09.1944 r. pod Jaktorowem nastąpiło całkowite rozbicie Grupy „Kampinos”. Polskie straty w bitwie pod Jaktorowem wyniosły ok. 150–200 poległych, ok. 120 rannych oraz 150 wziętych do niewoli [dane za A. Borkiewiczem]. Polskie zgrupowanie utraciło również większość koni, prawie całe ciężkie uzbrojenie, tabory oraz zapasy sprzętu i amunicji.