Informacje dodatkowe - losy rodziny :
Jej matka, Helena Wiewiórska (1888-1967) adwokat, została wpisana na listę adwokacką w 1925 r. i tym samym była pierwszą kobietą wpisana na listę polskiej palestry. Helena Wiewiórska ukończyła gimnazjum rosyjskie w Chersoniu i szkołę żeńską w Petersburgu, a następnie studia na petersburskim Wydziale Prawnym, wszystkie etapy edukacji kończąc z wyróżnieniem. Równolegle kształciła się z zakresu historii i muzyki. Początkowo, od 1913 r., uczyła historii w Warszawie. W 1918 r. wstąpiła do Klubu Kobiet Postępowych, a następnie została jedną ze współzałożycielek Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Prawniczym Wykształceniem. W 1919 r. rozpoczęła aplikację. Odbyła staż aplikancki w sądach Warszawy, a następnie adwokacki u znanych warszawskich mecenasów: Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza. W czasie aplikacji pracowała, niosąc pomoc więźniom i ich rodzinom. Prowadziła samodzielną praktykę w dziedzinie prawa cywilnego, należała też to Międzynarodowego Zrzeszenia Prawa Karnego. Ponieważ znała języki rosyjski, ukraiński, białoruski, francuski, a także niemiecki i włoski, brała czynny udział w międzynarodowych kongresach prawniczych. Pełniła funkcję sędziego Izby Adwokackiej w Warszawie oraz sędziego Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury. Za swoją społeczną pracę została odznaczona w 1936 r. Złotym Krzyżem Zasługi. W czasie okupacji niemieckiej w Warszawie, Helena Wiewiórska wraz z mężem Jerzym Wiewiórskim udzielała schronienia w swoim mieszkaniu osobom ukrywającym się. W lipcu 1940 r. została aresztowana przez gestapo, zwolniona ze względu na dyfteryt (błonicę).
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, baza uczestników PW, ilustracje: Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne: cmentarze.um.warszawa.pl
