Data urodzenia:
1917-11-16
Stopień:
plutonowy podchorąży
Miejsce urodzenia:
Kruszyna, województwo śląskie.
Imiona rodziców:
Ryszard - Eugenia
Wykształcenie do 1944 r.:
W latach okupacji uczestnik tajnych kompletów Wydziału Prawa UW.
Oddział:
III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - brak danych na temat przydziału, ochotnik, dołączył 1.08.1944 r.
Szlak bojowy:
Wola do 8.08.1944 r.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną - wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Buchenwald. Data osadzenia w KL Buchenwald wg Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau to 13 sierpnia 1944 r.
Losy po wojnie :
W 1946 roku obronił tytuł prawnika. Aplikację adwokacką odbył w Warszawie, a w 1949 roku rozpoczął aplikację sędziowską. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Kandydował do Senatu RP, współzałożyciel partii "Samoobrona". Bliski współpracownik mec. Tadeusza De Virion oraz mec. Jana Olszewskiego, mec. Krzysztofa Piesiewicza, mec. Edwarda Wende, długoletni jedyny obrońca Andrzeja Leppera. Przez wiele lat prowadził znaną warszawską kancelarię adwokacką oraz pracował w Zespole Adwokackim nr 9 przy ul. Wilczej 9a w Warszawie, gdzie uczestniczył w takich postępowaniach jak znana sprawa Rodziny Rubinstein. Obrońca w wielu procesach karnych i politycznych powojennej Polski.
Odznaczenia:
Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Walecznych, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Pro Merito Melitensi.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku :
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), w grobie rodzinnym
Informacje dodatkowe :
Edmund Dygulski Herbu "Bończa", urodzony w Pałacu Lubomirskich w Kruszynie, według informacji przekazanych przez córkę, p. Kingę Jamro ukończył studia w Wyższej Szkole Oficerskiej, a podczas Powstania Warszawskiego walczył również na Żoliborzu (obecnie brak potwierdzenia tej informacji w zasobie archiwalnym MPW). Według relacji córki, Edmund Dygulski brał udział w obronie Lwowa, a w 1944 roku odbierał zrzuty kanadyjskie. Po Powstaniu trafił do komanda śmierci w obozie koncentracyjnym Buchenwald i jak podaje córka wykonał jedną z niewielu w historii obozu brawurowych ucieczek, przedostając się na tereny d. Rzeczpospolitej Polskiej. Znany z organizowania wielu wieczorów chopinowskich i patriotycznych w swojej willi i Kancelarii przy ul. Błękitnej 25, na które przychodzili ambasadorowie, prawnicy i artyści powojennej Polski.
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, baza uczestników PW. Archiwum rodzinne - informacje przekazane przez córkę. Listę otrzymanych przez E. Dygulskiego odznaczeń zgłosiła MPW córka, p. Kinga Jamro z domu Dygulska.
