Powstańcze Biogramy - Jadwiga Beck

Pseudonim:

"Jaga"

Funkcja:

lekarz, ordynator szpitala

Nazwisko panieńskie:

Trepka

Wykształcenie, zawód:

Lekarz ginekolog

II wojna światowa, okres okupacji :

Po zakończeniu walk we wrześniu 1939 r. Jadwiga Beckowa wraz z mężem kpt. lek. Henrykiem Beckiem przebywali w Brześciu (pod okupacją sowiecką) do listopada 1939 roku, następnie przedostali się do Lwowa, gdzie Henryk Beck został aresztowany przez NKWD i uwięziony na pięć miesięcy. W listopadzie 1941 r. Beckowie wyjechali do Warszawy, gdzie pomieszkiwali w mieszkaniach rodziny i znajomych.

Udział w konspiracji 1939-1944:

W konspiracji od kwietnia 1942 roku - Kedyw Komendy Głównej Armii Krajowej - Oddział Specjalny (OS) „Lena” - „Dysk”, „Disk” („Dywersja i Sabotaż Kobiet”). Odbyła przeszkolenie ogólno wojskowe z uwzględnieniem dywersji i sabotażu. W „Dysku" prowadziła szkolenia sanitarne jako instruktorka w podchorążówce żeńskiej dla członkiń "Dysku".

Oddział :

"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - zgrupowanie "Chrobry II" - Punkt opatrunkowy ul. Sienna 59. Zaprzysiężona wraz z mężem dr Henrykiem Beckiem 10 sierpnia 1944 r. przez kpt. lek. Romana "Borna" Bornsteina. Jadwiga Beck, pracowała razem z mężem, była ordynatorką szpitala. Kilka źródeł i opracowań wskazuje również na działalność Becków w szpitalu na rogu ulic Chmielnej i Marszałkowskiej.

Szlak bojowy:

Śródmieście Północ

Rodzina biorąca udział w Powstaniu Warszawskim:

Jej mąż dr Henryk Beck przed wojną był ordynatorem oddziału ginekologicznego Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. W czasie Powstania Warszawskiego pracował w szpitalach i punktach opatrunkowych m. in. przy ul. Twardej 15, ul. Siennej 59, w szpitalu na rogu ulic Chmielnej i Marszałkowskiej. Wymieniane są również szpitale powstańcze przy ul. Złotej 22, ul. Złotej 58 , ul. Pańskiej 51, ul. Siennej 45.

Losy po Powstaniu:

Po kapitulacji nie wyszła do niewoli - wraz z mężem ukrywała się w ruinach Warszawy ("Robinsonowie warszawscy"): 5 października wraz z dr „Dzimą” (Tadeuszem Szeinfeldem vel Baruchem Schindlerem, dentystą żydowskiego pochodzenia, odpowiedzialnym za punkt opatrunkowy przy ul. Pańskiej 56) i sanitariuszką Julianną Wilak (Niewiedziałową) napotkali grupę, która także poszukiwała schronienia i razem zeszli do piwnic między ulicami Sienną 22 i Śliską 7. Łącznie ukryło się tam około 40 osób, Żydzi i kilku Polaków.

Losy po wyzwoleniu:

Beckowie opuścili bunkier 19 stycznia 1945 r., dwa dni po wkroczeniu do Warszawy Armii Czerwonej. Wkrótce po zakończeniu wojny dr Beck rozpoczął pracę w szpitalu na warszawskiej Pradze. Na początku 1946 r. wraz z żoną Jadwigą wyjechali do Wrocławia, gdzie podjęli pracę na tamtejszym uniwersytecie.

Miejsce (okoliczności) śmierci:

Wrocław. 23 marca 1946 r. dr Henryk Beck zmarł na zawał serca. Tego samego dnia Jadwiga Beckowa popełniła samobójstwo w ruinach Wrocławia.

Miejsce pochówku:

Cmentarz św. Wawrzyńca we Wrocławiu

Źródła:

Muzeum Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Beck Jadwiga, Klara Jackl, artykuł: "Dr Henryk Beck w Powstaniu Warszawskim".

Jadwiga Beck

Pomóż uzupełnić bazę biogramów

Nasz newsletter