Jego matka
Matylda Zborowska z Szymańskich oraz babka
Lucyna Szymańska zostały zamordowane przez Niemców w egzekucji na Ochocie dnia 5 sierpnia 1944 r. Brat
Krzysztof Zborowski ps. "Krzyś" (1923-1944) poległ w obronie cmentarza żydowskiego na Woli. Ojciec, Bruno Zborowski (ur. 15 lipca 1888 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 1983 tamże) był architektem, pedagogiem i konserwatorem zabytków. W 1905 brał udział w strajku szkolnym. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Lwowskiej. W 1917 podczas konkursu na projekt kapliczki upamiętniającej bitwę pod Ostrołęką jego propozycja otrzymała I miejsce. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 walczył w obronie Lwowa. Po powrocie do Warszawy został asystentem prof. Oskara Sosnowskiego na Politechnice Warszawskiej i w 1923 otrzymał tytuł inżyniera architekta, był również wykładowcą perspektywy wykreślnej i sztuki ludowej w Szkole Sztuk Pięknych, otrzymał stypendium im. Władysława Frąckiewicza. Należał do Towarzystwa Krajoznawczego, pracował w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami. Był współautorem osiedli Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Żoliborzu i budowli sakralnych. Podczas II wojny światowej inż. Brunon Zborowski był wykładowcą w Tajnej Szkole Architektów, walczył w szeregach Armii Krajowej. W 1945 wszedł w skład Naczelnej Radu Odbudowy Warszawy oraz został inspektorem w Biurze Odbudowy Stolicy. Był zaangażowany w prace związane z odbudową zniszczonych podczas II wojny światowej zabytków, szczególnie obiektów sakralnych. Jak podają autorzy "Atlasu architektury Warszawy" (Arkady, Warszawa 1977) pod kierunkiem Bruna Zborowskiego w latach 1945–1953 odbudowano kościół św. Krzyża (Zgromadzenia Księży Misjonarzy) przy Krakowskim Przedmieściu oraz barokowy, XVII-wieczny zespół klasztorny oo. Dominikanów przy ul. Freta, który wraz z kościołem św. Jacka podczas Powstania Warszawskiego uległ całkowitemu zniszczeniu. Ponadto inż. Zborowski wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i pracował w Wydziale Zabytków Nieruchomych w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 227-IV-5).
Po wojnie inż. Brunon Zborowski za pośrednictwem PCK poszukiwał Janusza. Podał wówczas informację, że syna widziano w połowie sierpnia w okolicy Placu Teatralnego.
