Józef Marian Piasecki

"Marian"

lekarz, dyrektor szpitala

Kolumna: 120 Miejsce: 47

porucznik rezerwy lekarz

Stanisławów koło Mińska Mazowieckiego

Tomasz - Anna z domu Piątkowska

W 1912 r. rozpoczął studia lekarskie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1922-1924 był asystentem w Zakładzie Anatomii Topograficznej i Chirurgii Operacyjnej Uniwersytetu Warszawskiego, na którym w 1923 r. ukończył studia lekarskie. W latach 1924-1931 był asystentem w II Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego UW u wybitnego chirurga, prof. Zygmunta Radlińskiego. W okresie od 1928 r. do 1929 r. prowadził ambulatorium chirurgiczne w Szpitalu Św. Ducha, a od 1931 r. do 1933 r. pracował z dr Janem Zaorskim w nowym Szpitalu Sióstr Elżbietanek przy ul. Goszczyńskiego 1. W latach 1933-1936 prowadził Oddział Chirurgii w Klinice Pediatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego przy ul. Litewskiej 24. Pod koniec 1936 r. wygrał konkurs na stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego w Szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej 26, w którym zorganizował najlepiej urządzone i wyposażone sale operacyjne w Warszawie. Oddział Chirurgiczny pod jego kierownictwem rozpoczął działalność w marcu 1938 r.

Zmobilizowany we wrześniu 1939 r., do stolicy powrócił w listopadzie i objął obowiązki dyrektora Szpitala Wolskiego przekazane mu przez poprzedniego dyrektora dr A. Rytla.

W latach okupacji niemieckiej w Szpitalu Wolskim prowadzono tajne nauczanie wydziałów lekarskich Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Ziem Zachodnich oraz udzielano pomocy uczestnikom konspiracji (m.in w 1941 r. po pozorem zgonu podczas operacji, odbyło się uwolnienie żołnierza ZWZ, ujętego przez Gestapo i więzionego na Pawiaku, artystę plastyka związanego z BIP KG ZWZ Stanisława Tomaszewskiego "Miedzę”, którego podmieniono na niezidentyfikowane zwłoki - akcja zakończona sukcesem została pokazana w filmie "Umarłem aby żyć"). W 1944 r. dr Piasecki poświęcając swój osobisty majątek uratował aresztowanych po akcji na Kutscherę lekarzy Szpitala Wolskiego: Janinę Misiewicz, Mieczysława Ropka i Jana Wójcikiewicza.

"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - III Obwód "Waligóra" (Wola) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - Szpital Wolski ul. Płocka 26 - dyrektor szpitala.

Wola. Od chwili wybuchu Powstania prawie przez cały czas przebywał w izbie przyjęć Szpitala Wolskiego kierując udzielaniem pomocy powstańcom. Stworzył specjalny magazyn na rzeczy powstańców, po to aby żołnierze AK nie wchodzili na teren szpitala z bronią i ekwipunkiem wojskowym. Wraz z ordynatorem Oddziału Gruźliczego dr Januszem Zeylandem pełnił dyżury przy furcie szpitalnej, lekarze gotowi do rozmów z Niemcami, mieli nadzieje, że zdołają ocalić szpital przed masakrą. 5 sierpnia 1944 r. odmówił wykonania rozkazu Niemców, aby w kilka minut ewakuować cały szpital - było to niemożliwe bez poświęcenia życia kilkuset chorych i ciężko rannych.

Krzyż Walecznych

Relacja dr Leona Manteuffela: "Około godziny 14:30 oficer SS z kilkoma podoficerami wprowadzili dr. Piaseckiego, prof. Zeylanda i ks. Ciecierskiego - kapelana, do gabinetu dyrektorskiego, kazano im stanąć za biurkiem i strzałami z pistoletów w głowę zabito". Wspomnienia dr Zbigniewa Woźniewskiego: "Zrobiłem zdziwioną minę nic nie rozumiejąc. Poprosiłem, by powtórzył pytanie, gdyż sądziłem, że nie zrozumiałem dobrze użytego zwrotu. - Tak - powtórzył Niemiec - pan dobrze zrozumiał, który z tych zastrzelonych był profesorem? - Który z zastrzelonych był profesorem? Naprawdę nie rozumiem, o co panu chodzi. - No, to zaraz pan zrozumie - odparł mój "opiekun" i biorąc mnie za rękę skierował swoje kroki do gabinetu dyrektora. Stanęliśmy w posiekanych kulami drzwiach gabinetu. Widok wnętrza nie pozwolił mi na przestąpienie progu. Na podłodze przy biurku leżały trzy powalone ciała. - Boże - wyrwało mi się z zaciśniętej krtani - Zeyland, Piasecki i kapelan! Pierwszy z brzegu, profesor Janusz Zeyland, leżał na plecach wyprostowany sztywno, jakby z uśmiechem na zaciśniętych ustach. Gdyby nie kałuża zastygłej krwi, w której umoczona była lewa dłoń, sądzić by można, że zaraz wstanie, gdyż nie było widać żadnego znaku od śmiercionośnej kuli. Na dworze już szarzało, wszedłem do pokoju z moim "opiekunem" i dopiero teraz zauważyłem na czole nad lewym okiem otwór wlotu. Strzał celny i pewny. Tuż przy samym biurku leżały zwłoki księdza kapelana, ubrane w białą komżę, ze stułą na szyi. Ksiądz kapelan trzymał w uścisku koniec stuły z ręką nieznacznie wzniesioną, jakby w ostatniej chwili chciał się zasłonić. Otrzymał taki sam strzał - w głowę od przodu. W lewym kącie gabinetu, również tuż przy biurku, przy wywróconym krześle, wywalonym telefonie i otwartej szufladzie, leżał dyrektor. Odniosłem wrażenie, że szufladę tę pociągnął padając ugodzony strzałem w czoło. Wyglądał niesamowicie. Oczy na wpół otwarte, usta wykrzywione grymasem pogardy. Na biurku rozrzucone w nieładzie leżały ich otwarte dowody osobiste. Osłupienie moje przerwało odezwanie się mojego "opiekuna": - Który z nich był profesorem? - Ten - pokazałem palcem na Zeylanda i wybiegłem z gabinetu, tłumiąc szloch, który rozrywał mi piersi. Oparłem się o ścianę i płakałem jak dziecko." Dyrektor Piasecki pochowany został o godzinie 12-tej dnia 6 sierpnia, wraz z rozstrzelanymi poprzedniego dnia, w zbiorowej mogile wykopanej na III podwórzu Szpitala Wolskiego, naprzeciwko wejścia do pralni.

Jego brat - mjr Julian Marian Piasecki ps. ”Wiktor" ciężko ranny 2.08.1944 r. zmarł w Szpitalu Maltańskim 3 sierpnia 1944 r.

Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza Ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego.