Data urodzenia:
1908-03-30
Miejsce urodzenia:
Moskwa
Imiona rodziców :
Michał - Julia z domu Czyż
Nazwisko po mężu :
Starkiewicz - w połowie lat 30. XX wieku wyszła za mąż za Witolda Starkiewicza, okulistę, (syna pediatry Szymona Starkiewicza). Zaczęła wówczas używać nazwiska w formie: Latkowska-Starkiewiczowa
Wykształcenie i działalność do 1939 roku. :
W 1926 roku ukończyła żeńskie gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny, a następnie studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu dyplomu lekarskiego (11 kwietnia 1932 roku) Julia Latkowska specjalizowała się w zakresie pediatrii w warszawskim Szpitalu Dzieciątka Jezus (roczny staż podyplomowy) oraz w Klinice Dziecięcej UW – pod kierownictwem Mieczysława Michałowicza. Prowadziła również poradnię dla niemowląt w III Miejskim Ośrodku Zdrowia. W marcu 1939 roku wraz z mężem dr. Witoldem Starkiewiczem i dwiema córkami (ur. 1936 i 1938) przeniosła się do Lwowa, gdzie dr Starkiewicz został służbowo przeniesiony, Julia natomiast podjęła pracę w lecznictwie otwartym.
Okres okupacji niemieckiej, praca w czasie wojny :
Po kampanii wrześniowej dr Julia Latkowska - Starkiewiczowa powróciła z dziećmi do Warszawy. W roku 1940 podjęła pracę pediatry na oddziale noworodków kliniki położniczej oraz w domu wychowawczym im. ks. Gabriela Baudouina.
Oddział :
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Podobwód Śródmieście-Południe - Szpital Polowy ul. Mokotowska 55 - kierownik sali chorych
Szlak bojowy :
Śródmieście Południe
Rodzina biorąca udział w Powstaniu Warszawskim:
Losy po Powstaniu :
Po kapitulacji opuściła Warszawę z ludnością cywilną. Razem z rodziną drogą przez obóz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121) wyjechała do wsi Biała Błotna koło Koniecpola. Leczyła tam chorych mieszkańców Błotnej i okolicznych wsi
Losy po wojnie:
Po zakończeniu wojny (1945) wróciła do pracy w domu wychowawczym ks. Baudouina i rozpoczęła pracę asystenta prof. Adama Czyżewicza w Katedrze i Klinice Chorób Kobiecych UW. W 1947 roku uzyskała stopień doktora nauk medycznych (na podstawie pracy Przyczynek do etiologii wylewów śródczaszkowych u noworodków) i zajęła stanowisko adiunkta. W 1948 roku Starkiewiczowie zamieszkali w Szczecinie, gdzie organizowano od podstaw Akademię Lekarską. Dr Stankiewiczowa rozpoczęła pracę w Klinice Pediatrycznej na stanowisku adiunkta. Docentem została mianowana w 1954 roku (na podstawie pracy Patogeneza skurczu odźwiernika u niemowląt), a profesorem nadzwyczajnym w roku 1961. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymała w roku 1971. Od 1957 r. pełniła funkcję kierownika I Kliniki Pediatrycznej, utworzonej po reorganizacji Katedry Pediatrycznej, a później – funkcję kierownika zespołowej Katedry Pediatrii, z trzema klinikami (od 1968 roku) oraz dyrektora Instytutu Pediatrii (w latach 1970–1975; do emerytury). W 1955 roku przebywała w Paryżu na czteromiesięcznym kursie pediatrii społecznej. W roku 1961 otrzymała stypendium WHO, dzięki któremu poznała metody pracy naukowej i terapeutycznej, stosowane w klinikach pediatrycznych Paryża, Zurychu i Bazylei. Była opiekunem 120 lekarzy starających się o specjalizację w dziedzinie pediatrii, promotorem 19 prac doktorskich oraz opiekunem naukowym w trzech przewodach habilitacyjnych. Była także wieloletnim konsultantem wojewódzkim ds. pediatrii (1954–1973) oraz przewodniczącą Rady Konsultantów województwa szczecińskiego. Zorganizowała od podstaw system opieki nad dzieckiem w województwie, w tym – współpracę między lecznictwem akademickim i terenowym. Opublikowała ponad 50 prac naukowych w czasopismach specjalistycznych, m.in. w Pediatrii Polskiej, Polskiej Gazecie Lekarskiej, Dzieciach i Wychowawcy, Pielęgniarce Polskiej, Reumatologii, Rocznikach Pomorskiej Akademii Medycznej.
Nazwisko po wojnie:
Po wojnie zrezygnowała z nazwiska dwuczłonowego i posługiwała się nazwiskiem po mężu z formie "Starkiewiczowa"
Odznaczenia :
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złoty Krzyż Zasługi (1954).
Miejsce śmierci :
Warszawa
Miejsce pochówku :
Warszawa, Cmentarz Wojskowy na Powązkach, kw. B 35, rząd 7, grób 3
Informacje dodatkowe - losy rodziny :
Pochodziła z patriotycznej rodziny lekarskiej. Po upadku powstania styczniowego rodzina została osiedlona w okolicach Tuły. Ojciec jej, Michał Latkowski, był chirurgiem-ortopedą, działaczem niepodległościowym i pułkownikiem Wojska Polskiego. Przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości pracował jako lekarz ziemski w Kościechowicach w guberni mohylewskiej. Matka, Julia z Czyżów, była bibliotekarką. W roku 1918 Latkowscy zamieszkali w Warszawie, przy ul. Pięknej. W czasie kampanii wrześniowej mąż Julii, dr Witold Starkiewicz był dowódcą Plutonu Sanitarnego Konnego w Podolskiej Brygadzie Kawalerii. Po kapitulacji został osadzony jako jeniec w Oflagu II C Woldenberg.
Źródła:
MPW- materiały do Słownika Uczestników PW. Skan udostępniony przez Panią Prof. Ewę Marię Pronicką z domu Starkiewicz, za pośrednictwem p. Amelii Koryckiej z domu Draber ps. "Mela" i Działu Historycznego MPW - należąca do dr. Julii Latkowskiej - Starkiewiczowej przepustka z okresu Powstania Warszawskiego umożliwiająca poruszanie się po terenie 2 Rejonu. Dokument datowany na 8 VIII 1944, ważność przepustki przedłużona do 31 VIII 1944. Podpisano - Komendant Rejonu "Litwin" (Władysław Abramowicz).
