Data urodzenia:
1923-04-13
Miejsce urodzenia:
Białystok
Imiona rodziców:
Mieczysław - Jadwiga z domu Rutkowska
Wykształcenie i praca do 1944 r.:
Do szkoły uczęszczał w Kaliszu, a następnie w Warszawie, do Gimnazjum i Liceum im. Księcia Józefa Poniatowskiego, gdzie w roku 1940 uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął naukę w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego Doc. Jana Zaorskiego, która tajnie realizowała program studiów medycznych; Wydział Lekarski Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich i Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu Szkoły Zaorskiego jako pracownik Wydziału Zdrowia pracował w Szpitalu Dzieciątka Jezus oraz w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie był sanitariuszem. Zawód określony w Ausweisie: laborant.
Udział w konspiracji 1939 -1944:
Do konspiracji wprowadzony przez kolegę ze studiów medycznych, Edwarda Chruścielewskiego. Szpital Ujazdowski - szkolenia sanitarne.
Adres przed Powstaniem Warszawskim:
Warszawa ul. Mickiewicza 30 m 58
Miejsce koncentracji na godzinę "W":
Szpital Ujazdowski - nie dotarł na miejsce z powodu przedwczesnego rozpoczęcia walk powstańczych na Żoliborzu, wobec tego pozostał na Żoliborzu, gdzie organizowane były pierwsze punkty medyczne w rejonie Placu Wilsona, a następnie włączył się do pracy personelu medycznego szpitala polowego nr 100 przy ul. Krasińskiego 31.
Oddział:
II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - sanitariat - szpital nr 100 - klasztor ss. Zmartwychwstanek, ul. Krasińskiego 31 - młodszy lekarz szpitala polowego. W zespole było 8 młodszych lekarzy i 4 dyplomowanych chirurgów, młodsi lekarze nie wykonywali skomplikowanych, poważnych operacji, lecz asystowali i pomagali chirurgom dyplomowanym. W czasie Powstania współpracował z doktorem Łydkowskim, Chmielewskim i Kanabusem.
Szlak bojowy:
Żoliborz - Klasztor ss. Zmartwychwstanek, X Kolonia WSM, ul. Mickiewicza 32, ul. Krechowiecka 6
Odniesione rany:
Ranny w głowę 24 sierpnia 1944 r. podczas ostrzału rakietowego szpitala przy Placu Wilsona (podmuch pocisku spowodował, że spadł z parteru do piwnicy, był zalany krwią). Na zewnątrz wydostał się o własnych siłach z sanitariuszką ranną w oko i dr Kanabusem. We wrześniu zachorował na czerwonkę, położono go w Szpitalu w Forcie Sokolnickiego (personel: dr Zalewski; dr Szulc, student medycyny Andrzej Zajfried). W szpitlu doglądała go matka.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną, z obozu przejściowego w Pruszkowie (Dulagu 121) wywieziony jako chory, dzięki pomocy polskich pielęgniarek i "lewemu" zaświadczeniu, że jest osobą chorą na gruźlicę.
Odznaczenia:
Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal za Warszawę 1939-1945, Krzyż Partyzancki, Odznaka Pamiątkowa Akcji "Burza"
Losy po wojnie:
Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 19 grudnia 1947r uzyskał dyplom lekarza. Rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem Prof. Witolda Zahorskiego. W roku 1949 powołany został do służby wojskowej. W czasie pobytu w wojsku ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie pracował między innymi jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi. W 1957 po wyjściu z wojska, rozpoczął ponownie pracę pod kierunkiem Prof. Witolda Zahorskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie w roku 1963 obronił pracę doktorską i na stanowisku adiunkta pracował do chwili objęcia ordynatury Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach w roku 1969. Równolegle z pracą w Klinice pracował na stanowisku pomocniczego pracownika nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu a następnie, w latach 1967-1968, pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej. Równolegle z obowiązkami Ordynatora Oddziału pracował jako biegły przy Okręgowym Sądzie Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach. Pełnił również obowiązki Dyrektora Naczelnego Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach a następnie funkcję dyrektora ZOZ w Gliwicach. Obowiązki ordynatora Oddziału pełnił do czerwca 1991r. W czasie swej długoletniej pracy doktor M. Buczkowski był wychowawcą wielu młodych lekarzy. Pod jego kierunkiem specjalizację w zakresie medycyny wewnętrznej zdobyło 32 internistów. W kierowanym przez niego Oddziale powstał jeden z pierwszych, mieszczących się w ośrodkach pozaklinicznych, Oddział Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego a następnie Oddział Dializ Pozaustrojowych. Jest autorem lub współautorem 22 opublikowanych prac naukowych. Od 1991 roku na emeryturze.
Archiwum Historii Mówionej:
