Data urodzenia:
1910-02-10
Funkcja:
kwatermistrz - adiutant
Stopień:
Oficer rezerwy piechoty: podchorąży (1934), podporucznik (15.08.1942), porucznik (09.1944), kapitan (1986)
Imiona rodziców:
Hieronim - Maria z domu d'Abancourt
Wykształcenie i praca do 1939 r.:
Ukończył Uniwersytet im. Jana Kazimierza we Lwowie - kierunek Prawo i Nauki Dyplomatyczne. Aplikacji nigdy nie zrobił i w związku z tym nie pracował w zawodzie adwokata. Odbył jedynie w latach trzydziestych praktykę konsularną w Budapeszcie. Swoje wykształcenie skierował ku ekonomii i organizacji pracy - ukończył w tym zakresie kilka kursów. Przed wojną pracował w Funduszu Pracy, który miał za zadanie przeciwdziałanie bezrobociu (tworzenie miejsc pracy poprzez organizację robót interwencyjnych). Tam poznał swoją żonę, Romanę Miller, z którą wziął ślub 1 września 1936 roku o godzinie 8.00 w kościele św. Bonifacego przy ul. Czerniakowskiej 2. Wraz z żoną zamieszkał przy ul. Belwederskiej 10.
Przebieg służby wojskowej do 1939 r.:
W latach 1933-1934 odbył kurs podchorążych rezerwy przy 13. Dywizji Piechoty - 43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków i 26. pułk piechoty.
Udział w wojnie obronnej 1939 r.:
We wrześniu 1939 r. był kierowcą w kolumnie samochodowej Dowództwa Łączności Kwatery Głównej WP - odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Pseudonimy:
"Korybut", "Maj", "Smotrycz", "Klara"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Od października do listopada 1939 był oficerem do zleceń specjalnych gen. Mariana Januszajtisa i kurierem na Kresy Wschodnie. Uniknął aresztowania pod koniec października 1939 - wówczas NKWD aresztowało gen. Januszajtisa oraz m.in. jego matkę, która była kierowniczką sekcji łączniczek w tajnej służbie łączności generała. Została ona potem skazana na śmierć i zaginęła w ZSRR. Po zakończeniu działań wojennych odnalazł swoją rodzinę w Krzemieńcu i zdecydował, że razem wrócą do Warszawy. Zamieszkali przy ul. Mickiewicza 27. W styczniu 1942 roku wstąpił do wydzielonej organizacji dywersyjnej Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej "Wachlarz", gdzie pełnił funkcję sztabowego oficera werbunkowego i ewidencji personalnej w I Oddziale "Wachlarza". Rozkazem z 15.08.1942 awansowany do stopnia podporucznika piechoty. Od lutego 1943, po rozbiciu przez Niemców IV Odcinka "Wachlarza" w Mińsku Białoruskim i reorganizacji "Wachlarza", przeszedł do Kedywu KG AK, gdzie działał w dziale "Legalizacji" Oddziału I - Organizacyjnego ("Magistrat", "Gromada").
Oddział:
Kedyw Komendy Głównej Armii Krajowej - zgrupowanie "Radosław" - od 14.08.1944 kwatermistrz zgrupowania, od 5.09.1944 adiutant dowódcy zgrupowania.
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście - Górny Czerniaków - kanały - Mokotów - kanały - Śródmieście Południe.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - jeniec Oflagu VII A Murnau. Podczas pobytu w obozie wraz z mjr. Wacławem Chojną "Horodyńskim" spisał "Notatkę z przebiegu działań powstańczych Zgrupowania Radosław". Jest to zbiór ponad 50 kartek, na których odtworzony został przebieg działań bojowych zgrupowania "Radosław". Dziennik zaczyna się od odprawy sztabu zgrupowania 1 sierpnia o godz. 12:00. Kolejne dni walk opisane są w krótkich akapitach, omawiających dzień po dniu cały szlak bojowy: od Woli poprzez Stare Miasto, Czerniaków, Mokotów aż do wyjścia z kanałów w Śródmieściu. "Klara" i "Horodyński" ukończyli pisanie "Dziennika" 5.05.1945, już po wyzwoleniu Murnau przez Amerykanów (29.04.1945) - na 3 dni przed bezwarunkową kapitulacją wojsk niemieckich.
Losy po wojnie:
Po wyzwoleniu wstąpił do armii gen. Andersa we Włoszech, z którą wyjechał do Anglii. Do Polski powrócił w 1947.
Ze względu na swoją akowską przeszłość był nękany przez UB, nie mógł dostać pracy w swoim zawodzie. Krótko pracował w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, skąd wyrzucono go na przełomie 1949/1950. Następnie pracował w Instytucie Organizacji Mechanizacji Budownictwa, gdzie związał się z Sekcją Narciarską działającą przy Zrzeszeniu Sportowym "Budowlani Warszawa" (prezesem sekcji był Roman Skirgajło). W połowie lat 50. został wiceprezesem Polskiego Związku Narciarskiego, którym był do 1963. Wraz z trzema kolegami: Henrykiem Komorowskim, Zygmuntem Rakowieckim (adwokatem, Prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego) oraz Stanisławem Ziobrzyńskim był inicjatorem i organizatorem narciarskich Mistrzostw Świata w Zakopanem w 1962 roku. Była to pierwsza tej rangi międzynarodowa impreza w powojennej Polsce. Wkrótce został międzynarodowym sędzią w skokach narciarskich.
Działał w Polskim Komitecie Olimpijskim, pracował m.in. z Janem Mulakiem. W późniejszym okresie udzielał się w organizacjach kombatanckich, m.in. był założycielem, przewodniczącym i wieloletnim seniorem Środowiska Żołnierzy "Wachlarza" - do 1986. W tym też roku nadano mu w Londynie stopień kapitana.
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1939), Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Warszawski Krzyż Powstańczy.
Miejsce śmierci:
Warszawa
Informacje dodatkowe:
Według oświadczenia z 24.09.1948 wydanego dla żołnierza zgrupowania "Radosław", Henryka Rajewskiego ps. Skała (1910-1964) po wojnie mieszkał na Żoliborzu przy ul. Suzina 3 (m. 188). Pochowany wraz z żoną, Romaną z d. Miller.
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, Baza ewidencyjna uczestników Powstania Warszawskiego, Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Wierzyński Stanisław, Rajewski Henryk. Deklaracja członka ZBoWiD na nazwisko Stanisław Wierzyński - Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych: 41701, 41900
