Po wojnie kontynuował studia medyczne, początkowo na Uniwersytecie w Louvain w Belgii, a po powrocie do kraju na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1947 r. uzyskał dyplom. W latach 1947-1969 pracował w Klinice Chirurgicznej Instytutu Gruźlicy kierowanej przez
prof. Leona Manteuffla, równocześnie w latach 1948-1956 będąc starszym asystentem Oddziału Chirurgicznego Instytutu Onkologii pod kierownictwem prof. Tadeusza Koszarowskiego. Doszła do tego przedłużająca się służba wojskowa (1949-1956) i praca w Oddziale Zabiegowym Sanatorium Wojskowego w Otwocku, a w latach 1958-1959 prowadzenie Oddziału Torakochirurgicznego w Otwocku. W roku 1952 uzyskał stopień doktora medycyny. W latach 50. był także konsultantem kilku ośrodków medycznych Warszawie i jej okolicach. Nierzadko zdążało się mu wykonywać po kilka operacji dziennie - i to w różnych szpitalach... W roku 1961 został wysłany przez Światową Organizację Zdrowia do Konga, gdzie pracował przez 12 miesięcy i - mimo wielu atrakcyjnych ofert - powrócił do macierzystej kliniki prof. Manteuffla. Od początków lat 60. był konsultantem kardiochirurgicznym w Krakowie, w którym rozpoczął leczenie chirurgiczne chorób serca, a także prowadził wykłady z chirurgii w krakowskiej Akademii Medycznej. W roku 1964 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W roku 1969 został ordynatorem Oddziału Chirurgii Szpitala Wolskiego w Warszawie, który wkrótce stał się znaczącym ośrodkiem kardiochirurgicznym. Podobnie jak przez całe życie nie ograniczał się do jednego tylko miejsca pracy - m.in. ciągle współpracował z ośrodkiem krakowskim, a w latach 1974-1975 pomagał we wprowadzaniu nowych metod leczenia chorób serca w Klinice Pediatrycznej w Warszawie. Starał się przenosić na grunt polski wszystkie nowe osiągnięcia medycyny, o których miał okazję dowiedzieć się i poznać w czasie licznych wyjazdów i staży w najlepszych ośrodkach chirurgicznych we Francji, Danii, Szwecji, Niemczech i USA. W roku 1980 uzyskał tytuł profesora nauk medycznych, a także objął kierownictwo nowo utworzonej przy ulicy Spartańskiej II Kliniki Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii, która przez kolejne lata plasowała się w ścisłej czołówce krajowej. Był specjalistą krajowym w dziedzinie chirurgii, egzaminatorem kandydatów na kardiochirurgów, autorem wielu pionierskich operacji serca i wielu publikacji. Przeszedł na emeryturę w roku 1994, ale do ostatnich dni żywo uczestniczył w życiu środowiska medycznego, w spotkaniach Klubu Kardiochirurgów, którego był współzałożycielem, w zjazdach medycznych. Pozostawił po sobie kilka pokoleń uczniów wiele znaczących w polskiej medycynie, m.in. Zbigniewa Religę, Kazimierza Suwalskiego, Dariusza Borkowskiego (u którego sam poddał się operacji serca, kiedy pojawiła się taka konieczność) i wielu innych.
