Data urodzenia:
1900-01-25
Pozycja na murze pamięci:
Kolumna: 156 Miejsce: 58
Miejsce urodzenia:
Kosowo
Imiona rodziców:
Edmund - Katarzyna z domu Karczewska
Dzieciństwo i młodość:
Witold Karol Rola Stanisławski urodził się w Kosowie 25 stycznia 1900 roku, w rodzinie urzędnika Edmunda Gustawa Roli Stanisławskiego (1860 – 1922) i Katarzyny Karczewskiej (1868-1925). Edmund Stanisławski był absolwentem Uniwersytetu Lwowskiego, starostą kosowskim i tarnobrzeskim, zaś po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pełnił funkcję radcy namiestnictwa we Lwowie. Katarzyna Karczewska pochodziła z rodziny ormiańskiej. Jej siostra, Jadwiga Zarugiewicz z domu Karczewska, była Matką Chrzestną Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Witold był najmłodszym z czworga rodzeństwa. Wkrótce po jego narodzinach Stanisławscy przenieśli się do Lwowa.
Wykształcenie:
Inżynier hydrotechnik. W latach 1917-1925 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej. Podczas studiów został asystentem przy katedrze prof. M. Matakiewicza.
Bitwa o Lwów 1918-1919:
W 1918 roku brał udział w obronie Lwowa i został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa.
Dwudziestolecie międzywojenne:
Po studiach pracował dla amerykańskiej firmy Ulen & Co., wykonując projekty i prace przy budowie wodociągów i kanalizacji w Częstochowie, Lublinie i Radomiu. Następnie otrzymał posadę w Wydziale Wodnym Dyrekcji Robót Publicznych w Kielcach. W 1929 roku ożenił się z Zofią Mulewicz Wejssel i wktórce zamieszkał w Warszawie, na Żoliborzu. W 1933 roku urodził mu się syn Dariusz. W tym samym roku Witold rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, jako współpracownik inżyniera Z.Rudolfa.
W 1935 roku stanął na czele Biura Studiów Budowy Wodociągów i Kanalizacji w Polsce. Instytucja ta powstała z inicjatywy Związku Miast Polskich. Był autorem licznych projektów budowy wodociągów i kanalizacji, stanowiących podwaliny współczesnej, polskiej inżynierii wodnej. W tym okresie przewodniczył również Kolegium Rzeczoznawców Biura Studiów. Do 1939 roku wykonał m.in. projekty regulacji Czarnej Przemszy, kanalizacji Pabianic, Zamościa, Służewca w Warszawie (dwa ostanie wraz z inżynierem Józefem Liebfeldem) oraz projekt nowoczesnej pływalni i skoczni w Kielcach. Był także inicjatorem wielu prac rozbudowy kanalizacji na Podhalu, które było mu bliskie od czasu studiów. W okresie międzywojennym przyjaźnił się z burmistrzem Zakopanego Eugeniuszem Zaczyńskim. Dodatkowo na cmentarzu zakopiańskim, w mogile legionistów, pochowany został jego starszy brat Zbigniew.
Wrzesień 1939 r. i początki okupacji:
We wrześniu 1939 roku brał udział w obronie stolicy jako członek Straży Obywatelskiej i komendant bloku. Kiedy w listopadzie 1939 roku niemieckie władze okupacyjne zlikwidowały Biuro Studiów, wraz ze swoim współpracownikiem i przyjacielem Józefem Liebfeldem zorganizował konspiracyjne Biuro Hydrotechniczne, w którym kontynuował pracę.
Okupacja:
W listopadzie 1939 roku rozpoczął działalność konspiracyjną pod pseudonimem ,,Rola”. W październiku 1940 roku został zatrzymany podczas łapanki na Żoliborzu. Trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz i otrzymał numer 5457. Wyszedł niecały rok później, według rodzinnych przekazów wykupiony przez żonę, która w tym celu sprzedała działkę na warszawskich Siekierkach. Po powrocie do Warszawy kontynuował działalność konspiracyjną. W 1942 roku, podczas nalotu na Dworzec Gdański, został zbombardowany i częściowo zniszczony dom Stanisławskich na Żoliborzu. W 1943 roku rodzina przeniosła się do Nowego Targu. Witold często jeździł do Warszawy w poszukiwaniu zleceń. Między listopadem 1943 a kwietniem 1944 roku mieszkał przy ul. Grzybowskiej 16, a do Nowego Targu jeździł raz, dwa razy w miesiącu.
Powstanie:
W sierpniu 1944 roku wrócił do stolicy, aby wziąć udział w Powstaniu Warszawskim, wezwany przez Okręgowego Delegata Rządu na m.st. Warszawę, Marcelego Porowskiego, pseudonim ,,Sowa”. W Powstańczym Cywilnym Zarządzie Miasta powierzono mu sprawy zaopatrzenia miasta w wodę (zob. Marek Getter, Powstanie Warszawskie 1944, Władze cywilne Powstania Warszawskiego, Wydawnictwo Polsko – Niemieckie, Warszawa 1999).
Powstanie Warszawskie rozpoczął w Ratuszu przy Pl. Teatralnym, następnie przeniósł się na Stare Miasto, a po jego upadku, na Żoliborz. Kierował grupą techniczną naprawiającą zniszczone wodociągi i uruchamiającą stare studnie, dzięki którym ludność cywilna miała dostęp do wody. Jako autor wielu przedwojennych projektów i ich budowniczy Witold Stanisławski posiadał bezcenną wiedzę na temat systemu kanałów, które stały się głównym szlakiem komunikacyjnym walczącej Warszawy.
Oddział:
II Obwód "Żywiciel" (Żoliborz) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - brak informacji na temat przydziału
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Poległ 29 września 1944 r., w pobliżu swojego domu na Żoliborzu, podczas próby wycofania się spod ostrzału. W marcu 1945 r. ekshumowany przez żonę Zofię Stanisławską i pochowany na Starych Powązkach.
