Zdzisław Maklakiewicz

"Hanzen"

-

starszy strzelec

Warszawa

Ładysław - Czesława z domu Normark

Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" - 4. Rejon "Reguła" ("Zagończyk") - X zgrupowanie - batalion "Kiliński" - 7. kompania motorowa "Iskra" - III pluton.

Armia Krajowa - batalion "Kiliński" - 7. kompania motorowa "Iskra" - III pluton.

Śródmieście Północ

Niewola niemiecka - jeniec Stalagu XVIII C Markt-Pongau.

105022

We wrześniu 1945 r. powrócił do kraju. W 1947 r. rozpoczął studia aktorskie w Krakowie, potem przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1950 r. uzyskał dyplom. W latach 1950-1951 studiował reżyserię w PWST w Warszawie, jednak tego kierunku studiów nie ukończył. W sezonie 1950/51 należał do zespołu Teatru Syrena w Warszawie. W sezonie 1951/52 nadal występował w Syrenie i równocześnie był aktorem warszawskiego Teatru Polskiego, w latach 1952-1956 występował w Teatrze Ludowym, a w sezonie 1956/57 ponownie w Teatrze Polskim. W 1958 r. występował w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie, w latach 1958-1962 był aktorem Teatru Wybrzeże w Gdańsku; tam też współpracował z kabaretem Bim-Bom. W latach 1962-1964 grał w teatrach: Dramatycznym we Wrocławiu, następnie w Powszechnym (1964/65) i Polskim (1965-1967) w Warszawie. W latach 1967-1969 należał do zespołu Starego Teatru w Krakowie, w latach 1969-1972 Teatru Narodowego, a w latach 1974-1976 Teatru Rozmaitości w Warszawie. Od połowy lat 60. grał przede wszystkim w filmach, w teatrze - mimo formalnego angażu - występował rzadko i niechętnie wiązał się z nim na stałe. W okresie od 1959 do 1977 łącznie zagrał w 113 filmach kinowych i telewizyjnych - były to przeważnie role drugoplanowe, epizody. Był aktorem charakterystycznym w bardzo szerokim rozumieniu tego słowa. Wystąpił także na deskach Teatru Telewizji, grając w latach 1956-1977 w 16 spektaklach. W filmie grał przede wszystkim postacie komediowe i groteskowe, ale lwi pazur telewizyjnej publiczności pokazał dopiero tuż przed śmiercią, gdy w 7 odcinku ("Lekcja poloneza") serialu "Polskie drogi" wcielił się w postać nauczyciela tańca - prof. Karola Fabiankiewicza. Na początku lat 70. stworzył, wraz z Janem Himilsbachem (1931-1988), słynny komediowy duet. Maklakiewicz, obdarzony niezwykłym poczuciem humoru, był barwną postacią środowiska artystycznego. Bujne życie towarzyskie również stawało się terenem jego twórczości, co doprowadziło z biegiem lat do zaniedbania aktorstwa.

Odznaczony pośmiertnie 2.08.2009 r. przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski "za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, oraz za osiągnięcia w działalności na rzecz rozwoju polskiej kultury".

Warszawa, pochowany na Starych Powązkach.