Data urodzenia:
1913-02-19
Stopień:
kapitan służby stałej saperów - major (18.09.1944)
Imiona rodziców:
Jan - Anna z domu Skurzyńska
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. dowodził 1. kompanią saperów w 71. batalionie saperów, brał udział w obronie Warszawy
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od jesieni 1939 r. sukcesywnie oficer Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. W 1940 r. mianowany do stopnia porucznika, a jesienią tego roku kapitana. Oficer Wydziału Saperów Oddziału III (Operacyjnego) Komendy Głównej AK. Uczestniczył w szkoleniu żołnierzy podziemia, ratowaniu Żydów, dostarczał do getta broń i amunicję. Na początku marca 1944 r. aresztowany przez Gestapo, przez pięć miesięcy przetrzymywany w śledztwie przy al. Szucha i na Pawiaku. Ostatecznie zwolniony.
Oddział:
Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód "Radwan" (Śródmieście) - Podobwód "Sławbor” (Śródmieście-Południe) - odcinek taktyczny "Topór" - poczet dowódcy.
Szlak bojowy:
Śródmieście Południe
Awanse:
Awansowany do stopnia majora 18.09.1944 r.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - od 5.10.1944 r. jako jeniec skierowany do Ożarowa, a następnie do Stalagu X B Sandbostel. W grudniu wraz z oficerami sztabowymi został osadzony w Oflagu VII A Murnau, gdzie przebywał do uwolnienia przez Amerykanów 27.04.1945 r.
Losy po wojnie:
Zdemobilizowany, pierwszym transportem wrócił do Polski. W czerwcu 1946 r. został radcą w Ministerstwie Żeglugi, a w październiku tego roku dyrektorem Oddziału Portowego w Gdyni Biura Odbioru Transportów Morskich. Biuro odbierało różnego rodzaju towary przekazywane do Polski przez UNRRA.
Aresztowanie - proces - wyrok:
Nocą z 23 na 24.04.1947 r. został aresztowany i oskarżony o sabotaż polegający na rozprowadzeniu na wolnym rynku 50 t (1989 sztabek) cyny przekazanej z Liverpoolu przez UNRRA stronie polskiej, pierwotnie przeznaczonej dla Zakładów Przemysłu Hutniczego w Katowicach. Sprawę badała Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie 31.07.1947 r. skazał go na karę śmierci. Najwyższy Sąd Wojskowy 22.08.1947 r. wyrok ten utrzymał w mocy, a Bierut nie skorzystał z prawa łaski, choć skład sędziowski opiniował, że ze względu na zasługi z czasów walki z okupantem oskarżony zasługuje na zamianę kary śmierci na 15 lat pozbawienia wolności. Do sądu i kancelarii Bieruta nadeszło wiele listów pisanych przez Żydów, których ratował i wspomagał w czasie okupacji.
Miejsce (okoliczności) śmierci:
Stracony w więzieniu karno-śledczym na warszawskiej Pradze razem z Wiktorem Lipińskim.
Źródła:
APW, WSR w Warszawie, Sr. 1027/47; T. Kostewicz, Mogiły straconych na Bródnie...,
