Laureaci X edycji Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”

Prezentujemy laureatów X edycji Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”

W kategorii „Wyjątkowy czyn” MAREK CZERWIŃSKI

Marek Czerwiński – nauczyciel informatyki i historii w Zespole Szkół Ogólnokształcących im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W lipcu 2020 r. dwóch agresywnych mężczyzn zaczepiło na przystanku autobusowym czarnoskórego mężczyznę. Za próbę obrony młodego Kongijczyka pan Marek został pobity przez napastników, którzy następnie uciekli z miejsca zdarzenia. Pan Marek trafił do szpitala.

Podziwiamy odwagę bohaterów ratujących życie w sytuacjach ekstremalnych jak wojna, pożar, tonący człowiek, ale na co dzień bardzo potrzebna jest też odwaga przeciwstawiania się złu, chamstwu, brutalności czy agresji silnych w grupie.
Jan Rodowicz

Marek Czerwiński i Jan Rodowicz, członek Kapituły Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”, który wygłosił laudację nt. laureata

W kategorii „Akcja społeczna” JAKUB SIECZKO

Jakub Sieczko –  lekarz z Warszawy, koordynator akcji Medycy na Granicy – inicjatywy lekarzy, ratowników i strażaków. Zaangażowany w pomoc medyczną uchodźcom, którzy przedostali się przez polską granicę na Podlasie. Medycy udzielili pomocy ponad 200 osobom. Dziś pomaga Ukraińcom uciekającym przed wojną.

Życie nie ma ceny, nie zna granic, nie ma koloru skóry, nie zna zawartości portfel. Zdrowie nie ma płci, nie ma narodowości, nie wie o istnieniu polityki, nie ma wieku, nie zna pory dnia ani miejsca. Zespół – to coś co wspólnie może więcej, co pozwala wytrwać nawet w najtrudniejszym momencie, co razem przeniesie góry.
Na tych prawdach i wartościach powinien być zbudowany idealny świat, który każdego dnia udowadnia nam, że daleko mu od ideału.

Ale ten sam świat pokazuje nam też, że są ludzie, którzy znajdą czas, znajdą siłę znajdą sposób. Są w stanie zorganizować ekipę, zespół i udowodnić, że w tym tunelu szarego świata można w ciemnym lesie zapalić światełko nadziei i pokazać wszystkim, że życie, zdrowie, ale i solidarność, współpraca, życzliwość, pomoc, człowieczeństwo to wartości, które zmieniają go na lepsze.
Anna Gołębicka

 
Laureat Nagrody, Jakub Sieczko

W kategorii „Całokształt dokonań” ADAM KRÓL

Adam Król – emerytowany wykładowca Politechniki Gliwickiej, inżynier budownictwa. Na początku lat 90. przeniósł na grunt polski idee amerykańskiej organizacji Habitat for Humanity, dzięki czemu powstała Habitat for Humanity Poland, która pomaga niezamożnym rodzinom budować i remontować lokale mieszkalne. Organizacja promuje model pracy metodycznej i przywraca ideę wspólnotowości, angażując do wspólnej budowy domów zarówno przyszłych mieszkańców, jak i specjalistów od budownictwa, darczyńców, lokalną społeczność oraz wolontariuszy z różnych krajów. Dzięki tej współpracy wybudowano ponad 120 mieszkań. W ciągu 30 lat działalności organizacja Habitat for Humanity Poland pomogła ponad 1,5 tys. rodzin.

Adam Król i wręczająca statuetkę Olga Puncewicz zasiadająca w Kapitule Nagrody

Prawo do odpowiednich warunków zamieszkania to jedno z praw człowieka. Pan Adam Król, przenosząc do Polski ideę amerykańskiej organizacji Habitat for Humanity, dał – DOSŁOWNIE – niezamożnym osobom możliwość zbudowania podstaw godnego życia, czyli budowy własnego mieszkania.
Olga Puncewicz

Nominowani do Nagrody z dyrektorem Janem Ołdakowskim i Janem Rodowiczem

 
Dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego Jan Ołdakowski podsumował dziesięć lat istnienia Nagrody, na przestrzeni których  członkowie Kapituły uhonorowali 126 „powstańców czasu pokoju”

Przemawiająca Marianna Bezugla, deputowana Rady Najwyższej Ukrainy

 Swoją obecnością zaszczycili nas Powstańcy Warszawscy, Zofia Czekalska i Leszek Żukowski

Honorowy patronat nad uroczystością objął Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda.

List Prezydenta RP Andrzeja Dudy odczytała Barbara Fedyszak-Radziejowska, doradca Prezydenta

Wyboru nominowanych i laureatów dokonała Kapituła Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”, w której zasiedli: ks. Andrzej Augustyński, Ewa Błaszczyk, Jacek Dębicki, płk Piotr Gąstał, Anna Gołębicka, dr Dariusz Karłowicz, Paweł Łukasiak, Olga Puncewicz, Jan Rodowicz, Jakub Wygnański.

Występ Julii Marcell z towarzyszeniem Kwartetu Strings Avenue

:: Mecenasem Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody” jest Fundacja PKO Banku Polskiego.
:: Patronat medialny sprawuje Program 1 TVP, Program 1 Polskiego Radia, Radio Dla Ciebie, Wirtualna Polska, portal NGO.PL oraz AMS.
:: Partnerem akcji jest Stowarzyszenie Gazet Lokalnych, Akademia Rozwoju Filantropii w Polsce oraz Stowarzyszenie Centrum Wspierania Aktywności Lokalnej CAL.

Zdjęcia: Katarzyna Stefanowska, Michał Zajączkowski/Muzeum Powstania Warszawskiego

 ***

Nagroda im. Jana Rodowicza „Anody” ustanowiona przez Muzeum Powstania Warszawskiego w 2011 r. jest wyróżnieniem dla współczesnych bohaterów, którzy bez względu na trudności i niepowodzenia kierują się w życiu zasadami podobnymi do tych wyznawanych przez pokolenie Powstańców.
Nagroda jest przyznawana w trzech kategoriach: „Wyjątkowy czyn” (na przykład uratowanie komuś życia); „Akcja społeczna” (wyróżniające się dzieło lub przedsięwzięcie społeczne zakończone sukcesem); „Całokształt dokonań” (wybitne osiągnięcia, spójna oraz konsekwentna postawa życiowa godna naśladowania).

***

Jan Rodowicz „Anoda” (ur. 7.03.1923 r. w Warszawie, zamordowany 7.01.1949 r. w siedzibie Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie) – harcerz, żołnierz AK, porucznik. Dorastał w rodzinie o patriotycznych tradycjach, co w połączeniu z działalnością w harcerstwie oraz nauką w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Batorego ukształtowało go wspaniałym człowiekiem i bohaterem swoich czasów. W czasie wojny zaangażował się w działalność konspiracyjną w Szarych Szeregach, walczył w Batalionie „Zośka” Armii Krajowej. Przeszedł jeden z najcięższych szlaków bojowych Powstania, walcząc na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Był ciężko ranny, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu leczenia na początku 1945 r. nawiązał kontakt z kolegami z Batalionu „Zośka”, włączając się w działalność antykomunistyczną i niepodległościową. Został dowódcą oddziału dyspozycyjnego szefa Obszaru Centralnego Delegatury Sił Zbrojnych. W sierpniu 1945 r. po rozwiązaniu DSZ wrócił do Warszawy. Zajął się ewidencją poległych i zaginionych z Batalionu „Zośka”, zachęcał kolegów do gromadzenia materiałów historycznych i pisania wspomnień związanych z oddziałem. 24 grudnia 1948 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zginął 7 stycznia 1949 r., po brutalnym śledztwie. Do dziś nie została ustalona przyczyna jego śmierci.