Data urodzenia:
1908-12-11
Funkcja:
dowódca batalionu
Miejsce urodzenia:
Słotwina (powiat żywiecki)
Imiona rodziców:
Paweł - Karolina z domu Butz
Wykształcenie:
W 1927 roku ukończył Gimnazjum Państwowe w Nowym Sączu, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości.
Służba wojskowa do 1939 r.:
We wrześniu 1927 roku został powołany do wojska i skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Różanie, gdzie do sierpnia 1928 roku odbył przeszkolenie unitarne. Po jego zakończeniu we wrześniu 1927 roku wstąpił Szkoły Podchorążych w Komorowie, którą ukończył w sierpniu 1930 roku, w stopniu podporucznika. We wrześniu 1930 roku został dowódcą plutonu w 75. pułku piechoty w Chorzowie. Następnie został przeniesiony do 15. pułku piechoty w Dęblinie, gdzie był kolejno dowódcą plutonu i kompanii karabinów maszynowych, a w okresie od 22 listopada 1938 roku do sierpnia 1939 roku adiutantem pułku.
Udział w wojnie obronnej 1939:
W sierpniu 1939 roku po mobilizacji został dowódcą 14. samodzielnej kompanii karabinów maszynowych w składzie 39. Dywizji Piechoty Rezerwowej. Bierze udział w walkach na Lubelszczyźnie. W dniu 26 września 1939 roku, w czasie bitwy pod Tomaszowem Lubelskim zostaje ranny i dostaje się do niewoli. Osadzony w obozie jenieckim w Pińczowie, skąd ucieka na początku października.
Pseudonimy:
"Dereń", "Burza", "Henryk", "Janosik", "Kazimierz", "Oracz".
Udział w konspiracji 1939-1944:
Po ucieczce z obozu przedostał się do Lublina, gdzie wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski, wkrótce przekształconej w Związek Walki Zbrojnej, używa wtedy pseudonimu "Dereń”. W styczniu 1940 roku został komendantem Obwodu ZWZ Lubartów, funkcję tę pełnił do czerwca 1940 roku, gdy zagrożony aresztowaniem wyjechał do Lublina, gdzie został oficerem dyspozycyjnym komendanta Okręgu ZWZ Lublin. W kwietniu 1941 roku wyjeżdża do Warszawy, gdzie został oficerem w Wydziale Wyszkolenia III Oddziału Komendy Głównej ZWZ. Był organizatorem i dowódcą Batalionu Sztabowego "Baszta", który miał spełniać zadania ochronne Komendy Głównej na wypadek powstania. Równocześnie był wykładowcą na konspiracyjnych kursach podchorążych oraz podoficerskich ZWZ i AK. We wrześniu 1943 roku, w związku z przekształceniem batalionu "Baszta" w pułku, został dowódcą jego I batalionu "Bałtyk" i równocześnie inspektorem wyszkolenia pułku "Baszta", używał wtedy pseudonimu "Kazimierz".
Oddział:
Komenda Główna Armii Krajowej - pułk "Baszta" - batalion "Bałtyk" - dowódca batalionu
Szlak bojowy:
Mokotów. Od momentu wybuchu Powstania Warszawskiego nadal dowodził batalionem "Bałtyk", który walczył na Górnym Mokotowie. W dniu 27 września 1944 roku, na rozkaz p.o. dowódcy zgrupowania Pułku "Baszta mjr "Zrywa" (Kazimierz Sztemal) przeszedł jako parlamentariusz linię niemiecką i spotkał się z gen. Erichem von dem Bachem, gdzie ustalono, że Niemcy w przypadku kapitulacji mokotowskich powstańców gwarantują im prawa kombatanckie. Po powrocie do sztabu mjr. "Zrywa" i przekazaniu mu tych informacji, podjął on decyzję o kapitulacji powstańców na terenie Górnego Mokotowa.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - brak informacji o miejscach pobytu
Losy po wojnie:
W maju 1945 roku po wyzwoleniu z obozu jenieckiego wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do 2. Korpusu Polskiego, zostając zastępcą dowódcy batalionu w 16. Pomorskiej Brygadzie Piechoty. Po demobilizacji w 1947 roku wrócił do Polski i zamieszkał w Gdańsku, został zweryfikowany w stopniu majora rezerwy WP. Pracował i mieszkał na terenie Trójmiasta. Działał w Środowisku Byłych Żołnierzy Pułku AK "Baszta".
Odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Wojskowych Powązkach w Kwaterach Wojennych Pułku "Baszta".
