Data urodzenia:
1898-06-09
Miejsce urodzenia:
Jelizawietgrad - Ukraina
Imiona rodziców:
Bolesław - Teofila z Zachanowiczów
Służba wojskowa:
Od młodych lat związany z wojskiem - w 1918 ukończył szkołę kawalerii, uzyskując stopień podporucznika. Członek II Korpusu gen. Józefa Hallera i uczestnik bitwy 11.05.1918 r. pod Kaniowem. Dostał się do niewoli, ale uciekł, zatrzymując się w Odessie. Tu wstąpił do POW (Polska Organizacja Wojskowa), aktywnie działał w wywiadzie, powołany na etat w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Pracował w wydziale IV Biura Wywiadowczego Wschód. W latach 1927-1930 oficer wywiadu WP w Mińsku Białoruskim.
Wykształcenie (w tym wojskowe):
Po powrocie do kraju studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, ukończył ją w 1933.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 walczył pod dowództwem gen. Juliusza Karola Rómmla. Po kapitulacji wraz z dowódcą osadzony w twierdzy Königstein. By uwolnić się z obozu, za zgodą Rómmla, podał się za Ukraińca. Zwolniony, osiadł w Warszawie, włączył się w nurt konspiracji AK
Udział w konspiracji 1939-1944:
Oficer Armii Krajowej - brak informacji na temat przydziału
Oddział:
Uczestnik Powstania Warszawskiego - brak informacji na temat przydziału. Po kapitulacji otrzymał rozkaz nieujawniania się i pozostania w kraju.
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Aresztowany przez Gestapo 22.11.1944 r., więziony w Krakowie, a następnie w obozach koncentracyjnych Gross-Rosen, Dora i Bergen-Belsen.
Losy po wojnie:
Od połowy 1947 w Brukseli, pod wpływem gróźb i szantażu podjął się współpracy z organami bezpieczeństwa. Jak zeznał później podczas rozprawy sądowej, zrobił to dla uniknięcia represji i w obawie o osoby najbliższe. Współpraca była pozorna, udzielał bowiem błahych, niesprawdzonych lub wręcz fałszywych wiadomości, od początku też śledzony był przez amerykański kontrwywiad (CIC). Aresztowany w Norymberdze 31.08.1949, przyznał się do współpracy z organami bezpieczeństwa, ale wobec braku dowodów winy w lipcu 1950 został zwolniony i wrócił do Polski.
Okoliczności śmierci:
W dniu 16.11.1950 r. został aresztowany przez UB. 20.07.1951 Wojskowy Sąd Rejonowy (WSR) w Warszawie skazał go na karę śmierci. Oskarżonemu nie przydzielono obrońcy. Na wniosek rewizyjny naczelnego prokuratora wojskowego NSW 23.08.1951 r., uznając, że niektóre kary są zbyt niskie, uchylił wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia. WSR w Warszawie już 10.09.1951 skazał go ponownie na karę śmierci. NSW 26 października wyrok ten utrzymał w mocy. Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 12.01.1952 w więzieniu mokotowskim.
Rehabilitacja:
W roku 1957 żona Zofia wystąpiła z wnioskiem o wznowienie postępowania, gdyż „w toku śledztwa i na rozprawie nastąpiły rażące naruszenia przepisów proceduralnych, które wręcz pozbawiły oskarżonego możliwości obrony”. Wniosek stwierdzał, że wyrok pogwałcił elementy przepisów prawa, że w stosunku do oskarżonego stosowano w śledztwie niedozwolone metody i presję fizyczną (pisał o tym w prośbie o łaskę do Bieruta). NSW uznał jednak, że nie są to nowe fakty lub dowody, i wniosek żony oddalił. 24 II 1993 SWOW na sesji wyjazdowej w WSG w Olsztynie wyrok b. WSR w Warszawie uznał za nieważny.
