Pseudonim:
"Błyskawica" "Małgorzata"
Data urodzenia:
1928-09-18
Funkcja:
łączniczka kanałowa
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców :
Bolesław - Helena z domu Ciechanowicz-Lewkowicz
Oddział:
Komenda Główna AK - sztab. Przechodziła z meldunkami na trasie ze Starego Miasta (wejście do kanału przy ul. Daniłowiczowskiej, punkt przy ul. Hipotecznej) do Śródmieścia. Przydział w rozkazie odznaczenie KW z dn. 29 VIII 1944: Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział V (Dowodzenie i Łączność) - batalion radiotelegraficzny "Iskra"
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście
Odniesione rany:
Po ewakuacji ze Starego Miasta do Śródmieścia została ranna w nogę. Do końca Powstania była wyłączona z udziału w dalszych akcjach.
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych po raz pierwszy, rozkazem Dowódcy AK Tadeusza Komorowskiego "Bora", L. 528/I z dn. 29.08.1944 r.
Losy po Powstaniu:
Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
Studentka prof. Kazimierza Michałowskiego na Wdziale Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Po wojnie pracowała jako st. technik w Instytucie Biologii Doświadczalnej PAN przy ul. Pasteura.
Nazwisko po mężu :
Helena Strumiłło | Helena Mayzel - Strumiłło - w 1952 roku wyszła za mąż za Władysława Strumiłłę ps."Krakowiak" (1924-2014).
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki) - kw. XVI
Informacje dodatkowe - losy rodziny:
Była córką Bolesława Mayzela (1892-1975), profesora Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej i Heleny Mayzel z domu Ciechanowicz-Lewkowicz (1901-1967). Bolesław Mayzel ukończył Wydział Inżynierii Lądowej PW (1923), inż. dróg i mostów. Przed wojną pracował w Wydziale Mostów w Ministerstwie Robót Publicznych, potem w biurze konstrukcyjnym prof. Stefana Bryły i od 1934 jako starszy asystent w Katedrze Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury PW. Współdziałał z prof. Stefanem Bryłą również podczas okupacji niemieckiej w Zakładzie Badawczym Budownictwa Politechniki Warszawskiej. Po wojnie w latach 1945-1949 był adiunktem na Wydziale Architektury PW. Specjalista w dziedzinie konstrukcji budowlanych, m. in. słupów stalowych, strunobetonowych. Długoletni pracownik naukowy Instytutu Techniki Budowlanej i członek Rady Naukowej ITB. Autor wielu artykułów w czasopismach (m. in. w „Przeglądzie Elektrotechnicznym", „Inżynierii i Budownictwie")., współautor książek, np. „Statyka budowli" (1955) - wznowienie monografii prof. S. Bryły, „Konstrukcje wsporcze linii napowietrznych" (1951, 1962), „Nowe metody wyznaczania naciągów i zwisów napowietrznych linii elektroenergetycznych" (1966), „Napowietrzne linie elektroenergetyczne wysokiego napięcia" (1973). Przewodniczący komisji PAN, która w 1959 roku wydała „Monografię działalności naukowej Stefana Bryły".
Źródła:
Muzeum Powstania Warszawskiego, baza ewidencyjna uczestników PW (jako Helena Strumiłło), Teczki personalne uczestników Powstania Warszawskiego: Mayzlówna Helena po m. Strumiłło, oświadczenia świadków: Tadeusz Tatko ps. Platon (oświadczenie z dn. 2.11.1993), Kazimierz Malinowski ps. Mirski, Wroński (3.11.1993), życiorys (kserokopia), kopia kwestionariusza osoby ubiegającej się o uprawnienia kombatanckie, kopia dokumentacji UdsKiOR, nekrolog w prasie, data emisji 28.12.2016 (Helena Małgorzata Strumiłło z domu Mayzel), Materiały Historyczne Stowarzyszenia Szarych Szeregów, nr. 105. Warszawa 2017.
Uwagi:
Wymieniona jest w książce „Alarm w Kompanii Orbis” autorstwa Zygmunta Zonika (MON, 1970 r. „Seria z Tygrysem”) jako rzekoma siostra
Alicji Szmudzińskiej pseudonim „Stenia” (w książce błędnie jako Stefania Żmudzińska). Według relacji brata Alicji, st. strz. Mariusza Szmudzińskiego ps. ”Promień„ przyjaźniące się ze sobą dziewczęta po prostu podawały się za siostry. Przydział podany przez rodzinę w nekrologu (GW, 28-12-2016) - batalion ”Parasol„ (niepotwierdzony). Szlak bojowy Heleny Mayzlówny i Alicji Szmudzińskiej pokrywał się ze szlakiem bojowym ”Radosława„ i ”Parasola„, ale dziewczęta jako łaczniczki podlegały ppłk. Jerzemu Uszyckiemu 'Ortowi” (Komenda Główna Armii Krajowej - Oddział V, Dowodzenie i Łączność) i Kazimierzowi Malinowskiemu „Mirskiemu„, dowódcy batalionu łączności i zastępcy szefa łączności Okręgu Warszawskiego AK. Stare Miasto opuszczała z ostatnimi oddziałami osłonowymi broniącymi włazu do kanału przy Placu Krasińskich, w tym oddziałem ”Parasola".
