Data urodzenia:
1909-01-07
Miejsce urodzenia:
Akimówka - Rosja
Imiona rodziców:
Władysław - Maria
Wykształcenie:
Uczyła się kolejno w Państwowym Gimnazjum im. Emilii Plater w Sosnowcu, potem w gimnazjach: ss. urszulanek w Tarnowie (1925/1926) i Kołomyi (1926/1927), gdzie 20 VI 1927 otrzymała świadectwo dojrzałości. W r. 1928 rozpoczęła na Uniwersytecie Warszawskim studia na Wydziale Humanistycznym, ale w pół roku później zachorowała i wyjechała na leczenie do Francji i Belgii. W latach 1929–1934 studiowała na Wydziale Lekarskim.
Działalność do 1939 r.:
Po uzyskaniu dyplomu lekarza 12.11.1936 na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego w Warszawie została asystentem w Domu Dziecka im. ks. Boduena w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej 75. 14 lutego 1931 wyszła za mąż za Adama Bratysława Słomczyńskiego.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W czasie okupacji niemieckiej ukrywała na ul. Nowogrodzkiej dzieci żydowskie, a także na prośbę prof. Edwarda Lotha od r. 1941 prowadziła na terenie miasta kursy dla sanitariuszek Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej
Oddział:
Armia Krajowa - Grupa "Północ" - odcinek "Kuba"-"Sosna" - batalion "Chrobry I". Kierowała punktem opatrunkowym w Arsenale (ul. Długa 52) do 22 sierpnia 1944. Po upadku Arsenału przeniosła się z rannymi na ul. Miodową 20, potem była lekarzem szpitala w budynku Ministerstwa Sprawiedliwości (ul. Długa 7 - Pałac Raczyńskich).
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto
Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:
Syn
Marek był pomocnikiem sanitarnym "Chrobrego I", jednym z najmłodszych uczestników Powstania. Ciężko ranny na ul. Długiej, zmarł z ran 28.08.1944. Miał 10 lat. Mąż
Adam Słomczyński ps. „Kiliński” (12.09.1903 - 31.08.1980) archiwista, varsavianista, literat i historyk, również żołnierz „Chrobrego I", ciężko ranny 17.09.1944 r.
Losy po Powstaniu:
Wyszła z Warszawy z ludnością cywilną. Od listopada 1944 do stycznia 1945, przebywała w Rawie Mazowieckiej, skąd po zakończeniu działań wojennych powróciła do Warszawy i kontynuowała pracę w Państwowym Domu Matki i Dziecka (dawny Dom Dziecka im. ks. Boduena) jako asystent lekarz pediatra.
Losy po wojnie:
Od czerwca do listopada 1946 była dyrektorem tego zakładu, przyczyniła się do jego odbudowy po zniszczeniach wojennych i broniła go przed likwidacją.
W latach 1948–1949 była ordynatorem oddziału noworodków w Centralnym Szpitalu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. Dn. 1 XII 1949 została dyrektorem Departamentu Matki i Dziecka w Ministerstwie Zdrowia. Przyczyniła się wówczas do organizacji placówek opieki nad matką i dzieckiem, m. in. tworząc pierwsze izby porodowe. Po odwołaniu ze stanowiska 28 II 1954 była naczelnym redaktorem tygodnika „Służba Zdrowia” aż do przejścia na emeryturę w r. 1969. Przez pewien czas pracowała również jako lekarz pediatra w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. Była autorką wiele artykułów dotyczących organizacji służby zdrowia i związków zawodowych zamieszczanych w "Służbie zdrowia". Była też redaktorem „Pamiętnika X Zjazdu Pediatrów Polskich w Szczecinie w dniach 9–11 września 1954 r.” (W. 1955). Już po jej śmierci ukazała się wspólna z Hanną Michalak-Wiejak praca "Choroby zakaźne wieku dziecięcego. Profilaktyka i opieka nad dzieckiem chorym".
Dr Helena Słomczyńska była działaczką w Tow. Świadomego Macierzyństwa (w l. 1962–1966 – sekretarz generalny), w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia. Ponadto była członkiem Polskiego Tow. Pediatrów, Ligi Kobiet, i Stow. Dziennikarzy Polskich. Od r. 1948 należała do Polskiej Partii Robotniczej, później do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki), kw. 157, rząd 1, miejsce 9-10 (grobowiec rodzinny Zielińskich, Piętków i Słomczyńskich z 1858 r.)
Informacje dodatkowe:
Była córką lekarza ginekologa Władysława Witkowskiego (ur. 1874) i Marii Tamary z Taranowskich (zm. 1926). W konspiracji i Powstaniu działała pod pseud. "ppor. Magdalena" bądź "Magdalena", mimo że formalnie nie była zaprzysiężona. Odznaczona m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (za powstanie warszawskie) i odznaką Zasłużonego Pracownika Służby Zdrowia.
Źródła:
MPW-baza uczestników PW. Kronika Batalionu Chrobry I - cz. II, Nota biograficzna w w XXXVIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego; Bayer S., "Służba zdrowia Warszawy w walce z okupantem 1939–1945",(1985), Ludność cywilna w obronie Warszawy, W. 1974 I [cz.] 1; – Wspomnienia pośmiertne z r. 1971: „Pediatria Pol.” nr 6 s. 821–2
