Pseudonim:
-
Data urodzenia:
1883-11-07
Data śmierci:
1955-06-27
Funkcja:
Lekarz chirurg, komendant szpitala PCK
Stopień:
podpułkownik
Miejsce urodzenia:
Duszniki Poznańskie pow. Sza­mo­tu­ły.
Wykształcenie i działalność do 1939 r.:
Maturę zdał w Gimnazjum Humanistycznym w Poznaniu. Stu­dio­wał me­dy­cy­nę w Niem­czech. Dy­plom le­ka­rza uzy­skał w 1910 r. Po rocznej, obowiązkowej służbie wojskowej w monachijskim pułku grenadierów i po praktyce w Offenbach, w 1913 zdał egzamin doktorski na uniwersytecie w Gissen. Od­był pół­rocz­ną prak­ty­kę or­to­pe­dycz­ną u prof. Frit­za Lan­ge­go w Mo­na­chium. W tym samym roku powrócił do Poznania, gdzie pracę lekarza w Po­znań­skim Za­kła­dzie Or­to­pe­dycz­nym im. B. S. Gą­sio­row­skie­go (lata 1913-1922) ja­ko współ­pra­cow­nik, pra­wa rę­ka i przy­ja­ciel Ire­ne­usza Wie­rze­jew­skie­go.
I wojna światowa i Powstanie Wielkopolskie:
Po wybuchu I wojny światowej dostał wezwanie do pruskiego wojska. Służył najpierw jako lekarz pułkowy na froncie francusko-niemieckim, a po interwencji szefa kliniki w której pracował, dalszą służbę odbywał w poznańskim szpitalu wojskowym. W czasie Powstania Wielkopolskiego był komendantem szpitala polowego, w stopniu majora.
Dwudziestolecie międzywojenne:
W 1922 podjął samodzielną pracę na stanowisku kierownika oddziału ortopedycznego w Lecznicy Związkowej w Poznaniu; należał do grona ścisłych założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1928). W lipcu 1936 wygrał konkurs, ogłoszony przez Komisariat Rządu, na stanowisko ordynatora nowo utworzonego samodzielnego oddziału ortopedycznego w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Gdyni i tu pracował aż do wojny. Bar­dzo za­an­ga­żo­wa­ny w spo­łecz­ną dzia­łal­ność na rzecz po­zy­ska­nia upraw­nień dla lu­dzi do­tknię­tych ka­lec­twem. Zna­czą­co wpły­nął na roz­wój or­to­pe­dii po­znań­skiej po śmier­ci prof. Wie­rze­jew­skie­go.
Udział w kampanii wrześniowej 1939:
Zmobilizowany (w stopniu majora) pod koniec sierpnia 1939, przydzielony został początkowo do Szpitala Marynarki Wojennej na Oksywiu, a 1 września otrzymał rozkaz natychmiastowego udania się do Szpitala Sióstr Miłosierdzia z zadaniem wyewakuowania z jego nowego pawilonu chorych cywilnych i utworzenia filii szpitala oksywskiego, której został komendantem. Jego żona Elżbieta jako ochotniczka opiekowała się rannymi podczas walk na Oksywiu i Helu, a po aresztowaniu była więźniarką obozów Stutthof i Ravensbrück.
Okres okupacji niemieckiej - praca i udział w konspiracji:
Na początku okupacji dr Cetkowski pozostał w Gdyni i był prezesem założonego przez siebie oraz przyjaciół Komitetu Obywatelskiego. Była to jedyna polska organizacja istniejąca legalnie za zgodą władz niemieckich (komendanta Schutzpolizei płk. Hansa Kurta Bernharda Griepa – kolegi z czasów monachijskich studiów doktora Cetkowskiego) i działająca na terenie okupowanej Gdyni. Członkowie Komitetu Obywatelskiego pomagali miejscowej ludności, rodzinom wysiedlonym, jeńcom wojennym itp. Jednak już w 1940 został wraz z żoną aresztowany, a po czterech miesiącach zwolniony z nakazem natychmiastowego opuszczenia terenu III Rzeszy. Wyjechał do Warszawy, gdzie najpierw został lekarzem rejonowym. W 1942 r. ob­jął kie­row­nic­two Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go Sz­pi­ta­la PCK przy ul. Smolnej po tra­gicz­nej śmier­ci prof. Ra­szei. Należał też do sekcji sanitarnej Polskiej Marynarki Wojennej w Konspiracji, działającej pod kryptonimem „Alfa”.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - lekarz-chirurg i komendant szpitala PCK przy ul. Smolnej 6, a po jego ewakuacji przy ul. Pierackiego 3/5 (obecnie Foksal 3/5). Od 9 września pracował w Szpitalu Wolskim, do którego ewakuował rannych pacjentów.
Dzielnica:
Powiśle - Wola
Losy po Powstaniu:
Po upadku Powstania pra­co­wał w Sz­pi­ta­lu PCK w Kra­ko­wie.
Losy po wojnie:
W 1945 r. pod­jął ogrom­ny wy­si­łek od­two­rze­nia Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go w Gdy­ni. Już w lip­cu 1946 r. zor­ga­ni­zo­wał VII Zjazd PTOi­Tr. Był pio­nie­rem no­wo­cze­snej trau­ma­to­lo­gii. Od 1951 był pierwszym kierownikiem, zreorganizowanego i przeniesionego do lokalu przy skwerze Kościuszki, Pogotowia Ratunkowego. Mi­mo po­stę­pu­ją­cej cho­ro­by pra­co­wał aż do 1954 r. Zmarł 27 czerw­ca 1955 ro­ku w Gdy­ni.
Miejsce śmierci:
Gdynia
Informacje dodatkowe:
Jego ojciec był administratorem majątku ziemskiego. W czasie okupacji dr Cetkowski zakłada razem z doc. Raszeją oddział ortopedii w szpitalu PCK przy ul. Smolnej. 6.08.1944, po zajęciu szpitala przez SS, swoją postawą uratował rannych i personel. 23.08.1944 ewakuuje szpital do pałacyku na ul. Pierackiego. W dniach 5 i 6.09.1944 szpital zostaje zniszczony przez bombardowanie, wtedy to ewakuuje rannych do szpitala Wolskiego i częściowo do szpitala św. Stanisława
Publikacje:
Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne: Almanach Ortopedów Polskich"; Halina Jędrzejewska: "Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944" wyd. Towarzystwo Lekarskie Warszawskie (TLW)
Uwagi:
Niektóre publikacje jako rok urodzenia dr. Cetkowskiego podają 1891 r.
Posiadasz jakiekolwiek dane lub materiały o mieszkańcach stolicy, którzy zginęli lub zaginęli w trakcie Powstania Warszawskiego? Chcesz poprawić biogram lub dodać nowe informacje o ofiarach cywilnych? Zaproponuj zmiany w formularzu. Wszystkie uwagi będą weryfikowanie przez grono historyków Muzeum Powstania Warszawskiego i po weryfikacji uzupełniane w bazie.

Pomóż uzupełnić bazę biogramów

Fot.<i> Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego</i>

Fot. Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego

<i>źródło: www.zck.pl</i>

źródło: www.zck.pl

Nasz newsletter