Data urodzenia:
1923-04-24
Numer legitymacji AK:
501 / 823
Imiona rodziców:
Tadeusz - Helena z domu Berezowska
Wykształcenie do 1944 roku:
Absolwentka szkoły powszechnej w Bydgoszczy. Małą maturę uzyskała w Warszawie w czasie okupacji, na tajnych kompletach. Po maturze uczennica Warszawskiej Szkoły Pielęgniarskiej przy ulicy Koszykowej 78.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od września 1942 roku. I Obwód „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 2. Rejon; komendant "Radwan" (płk E. Pfeiffer) Kierowana była do prac w szpitalach warszawskich do pomocy rannym i miała wyznaczane dyżury w szpitalach: Przemienienia Pańskiego, Dzieciątka Jezus i w szpitalu przy ul. Koszykowej 78. Jako sanitariuszka brała udział w akcjach uwalniania rannych przebywających pod nadzorem gestapo. W konspiracji została przeszkolona do pracy w szpitalach polowych.
Miejsce koncentracji na godzinę „W”:
Nie dotarła do wyznaczonego punktu i jako sanitariuszka "Inka" stawiła się w najbliższym Punkcie Sanitarnym przy ulicy Wilczej 7, przygotowanym przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Szpital Polowy ul. Wilcza 13
Dzielnica:
Śródmieście Południe
Rodzeństwo biorące udział w Powstaniu Warszawskim, losy rodziny :
W Powstaniu uczestniczyła czwórka rodzeństwa Krzyżanowskich: najstarszy - Zdzisław ps."Żbik" (ur. w 1919 roku, zmarł w 2014), Jadwiga "Inka" (rocznik 1923, zm. w 2002 r.), Bohdan "Pantera"(rocznik 1927, zm. 2012) oraz najmłodszy Maksymilian ps."Dębno", rocznik 1928. Po Powstaniu dwaj bracia Jadwigi - Zdzisław i Bohdan, walczący w Śródmieściu Południowym żołnierze kompanii szturmowej I Obwodu "Radwan” Podobwodu "Sławbor" znaleźli się w obozach jenieckich na terenie Niemiec.
Losy po Powstaniu:
Po kapitulacji przebywała jeszcze przez okres dwóch tygodni w budynku Szkoły Pielęgniarskiej przy ulicy Koszykowej i wraz z koleżankami wynosiła rannych, chorych i wyprowadzała starych ludzi z piwnic i ruin zburzonego miasta. Po opuszczeniu Warszawy przeszła przez obóz w Pruszkowie (Dulag 121). Udało się jej zbiec z transportu i uniknąć wywiezienia do obozu w Niemczech. Po ucieczce z transportu znalazła się w okolicach Krakowa, we wsi Klimontów, powiat proszowicki. Spędziła tam zimę roku 1944 aż do wyzwolenia.
Losy po wojnie:
Po wojnie kontynuowała naukę w Gdańskiej Szkole Pielęgniarskiej. Złożyła egzamin państwowy przed Komisją Egzaminacyjną z wynikiem celującym w dn. 18 czerwca 1948 r. W tym samym roku rozpoczęła studia medyczne na uniwersytecie w Lublinie, a ukończyła je w Warszawie, uzyskując w 1954 r. dyplom lekarza. Podjęła pracę zawodową jako lekarz rejonowy w Przychodni Wydziału Zdrowia na Pradze Północ, przy ulicy Ratuszowej. Najdłużej, bo od 1956 r. do 1979 r., pracowała w Instytucie Hematologii przy ulicy Chocimskiej w Warszawie. Tam uzyskała I, a następnie II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. Opublikowała 16 prac z zakresu chorób krwi.
W latach 1979 - 1984 pracowała w Przychodni Pracowniczej ZOZ Praga Południe, gdzie zajmowała stanowisko kierownika, zyskując zaufanie i sympatię pacjentów. Od 1984 roku przeszła do pracy w ZOZ Wola Zachód, obejmując stanowisko lekarza specjalisty, konsultanta. Zmarła 5 listopada 2002 r.
Odznaczenia:
Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz Odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”.
Nazwisko po mężu:
Woźniakowska
Miejsce śmierci:
Warszawa
Publikacje:
Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego - Powstanie Warszawskie i medycyna, wydanie II, Warszawa 2003 r.
