Wanda Stefania Lankajtes

-

-

Warszawa

Sylwester -

Po ukończeniu pensji i gimnazjum podjęła studia na Wydziale Humanistycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej (dyplom w 1918 r.)

Pionierka i instruktorka pielęgniarstwa społecznego, wicedyrektor Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Po studiach (1918) pracowała jako sekretarka w gimnazjum Marii Konopnickiej w Warszawie. W listopadzie 1923 r. wstąpiła na V kurs Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, którą ukończyła w 1925 r. W kwietniu 1926 roku zdała egzamin końcowy. Od 1925 r. pracowała jako pielęgniarka społeczna w poradni przeciwgruźliczej przy ul. Brzeskiej 4 w Warszawie. W 1928 r. Zofia Szlenkierówna - ówczesna dyrektor Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa zaproponowała Wandzie Lankajtes pracę w szkole. W tym samym czasie Wanda otrzymała roczne stypendium z Fundacji Rockefellera. Wyjechała do Francji, Belgii i Austrii. Po powrocie rozpoczęła pracę w szkole jako instruktorka pielęgniarstwa społecznego. Prowadziła zajęcia teoretyczne i organizowała zajęcia praktyczne słuchaczek, początkowo w Miejskiej Stacji Higieny Zapobiegawczej na Mokotowie, a od stycznia 1930 r. w nowym ośrodku zdrowia na ul. Grochowskiej 337 / 339. W latach 1929 - 1931 była współredaktorką miesięcznika „Pielęgniarka Polska”, a następnie przez cały czas istnienia pisma członkiem Komitetu Redakcyjnego. W 1934 r. otrzymała ponownie stypendium Rockefellera i wyjechała do Norwegii, Belgii, Holandii, gdzie zaznajamiała się z pielęgniarstwem domowym, otwartą opieką zdrowotną nad chorymi psychicznie, higieną szkolną. Rok później udała się na studia pedagogiczne do Kanady i Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do kraju złożyła obszerne sprawozdanie w Wydziale Zdrowia Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy. Jej wnioski przyczyniły się do rozszerzenia programu szkolenia z zakresu pielęgniarstwa społecznego. Działała również w Polskim Stowarzyszeniu Pielęgniarek Zawodowych, gdzie dwukrotnie w latach 1934-1935 pełniła funkcję przewodniczącej. Brała udział w opracowaniu ustawy o pielęgniarstwie i nadaniu pielęgniarstwu podstaw prawnych. Od 1936 r. pełniła funkcję wicedyrektora Szkoły.

We wrześniu 1939 r. brała udział w uruchomieniu szpitala wojskowego przy ul. Piusa 88. Wspólnie z personelem i uczennicami opiekowała się rannymi. 30 września 1939 r. powróciła do gmachu Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa przy ul. Koszykowej 78.

W czasie okupacji nadal związania z Warszawską Szkołą Pielęgniarstwa, gdzie włączyła się wraz z innymi pracownikami i uczennicami w działalność konspiracyjną. Dobra znajomość niemieckiego umożliwiała jej pertraktacje z władzami okupacyjnymi, ratowanie uczennic z opresji.

"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Podobwód Śródmieście-Południe - Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa (szpital) - Chałubińskiego 2 róg Koszykowa 78

Śródmieście Południe

Po kapitulacji wraz z całym szpitalem, personelem i rannymi ewakuowana do Piastowa. Dzięki jej staraniom w grudniu 1944 r. z ramienia RGO w Krakowie otrzymano zgodę na utworzenie w Czarnym Dunajcu Domu dla Dzieci z Warszawy i Zamojszczyzny. Tam też zatrudniono personel WSP.

W 1945 r. powróciła do Warszawy i rozpoczęła pracę w Ministerstwie Zdrowia, początkowo jako radca w Wydziale Zawodów Leczniczych i Szkolenia, a następnie kierownika referatu szkół medycznych i starszego radcy w Departamencie Lecznictwa, jednakże w lutym 1951 r. na skutek represji powojennych została usunięta z Ministerstwa Zdrowia i przeniesiona do Głównej Biblioteki Lekarskiej. Od 1957 r. była członkiem Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego.

Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r., Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie)

Warszawa.

"Pochylone nad człowiekiem" tom II, Stowarzyszenie Redaktorów Warszawy, 1993; "Encyklopedia dla pielęgniarek" PZWL, Warszawa 1982