Data urodzenia:
1888-02-09
Funkcja:
lekarz, szef zakładu RTG przy ul. Poznańskiej 17
Stopień:
pułkownik w stanie spoczynku
Wykształcenie i przebieg służby wojskowej:
Był absolwentem lwowskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1913 roku uzyskał dyplom lekarski. 6 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w korpusie lekarskim, w grupie lekarzy z byłej cesarskiej i królewskiej Armii. Po odrodzeniu się niepodległej Polski lekarz w Wojsku Polskim. W 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP na stanowisku kierownika Sekcji I Personalnej Szefostwa Sanitarnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pełnił służbę w 1 Batalionie Sanitarnym w Warszawie. 18 lutego 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. Awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 2 lokatą w korpusie oficerów służby zdrowia, w grupie lekarzy.
Działalność do 1939 roku :
Tytuł specjalisty radiologa uzyskał na studiach w Paryżu. W latach 30. XX wieku kierował Oddziałem Radiologii Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Jednocześnie pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Lekarskiego Towarzystwa Radiologicznego i kierował prywatnym Zakładem Rentgenologicznym dla diagnostyki i terapii przy ulicy Poznańskiej 17 w Warszawie. W 1933 roku uzyskał tytuł docenta. Od 1930 roku był redaktorem "Polskiego Przeglądu Radiologicznego". Prowadził również wykłady i ćwiczenia dla studentów, organizował szkolenia przed- i podyplomowe. Jego praca naukowa z 1931 roku zatytułowana "O cieniach towarzyszących przyżebrowych" wprowadziła nazwisko prof. Zawadowskiego do światowej literatury medycznej.
Okres okupacji niemieckiej :
W czasie II wojny światowej silnie zaangażował się w tajne nauczanie. Kierowany przez Witolda Zawadowskiego – wówczas docenta, Oddział Radiologiczny w Szpitalu Ujazdowskim należał do najbardziej zaangażowanych w nauczanie radiologii odbywające się w ramach tajnych kompletów medycznych.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - batalion "Zaremba"-"Piorun" - Szpital Polowy ul. Poznańska 17
Dzielnica:
Śródmieście Południe
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
Losy po wojnie:
Jesienią 1944 roku był wśród organizatorów jednogabinetowej pracowni radiologicznej, w której w semestrze wiosennym 1945 roku rozpoczęły się jego wykłady z radiologii dla studentów. W tym samym roku pracownię przeniesiono do szpitala im. Dzieciątka Jezus przy ul. Nowogrodzkiej, a profesor Zawadowski został kierownikiem utworzonego w 1946 roku Zakładu Radiologii Wydziału Lekarskiego UW, który następnie stał się Zakładem Radiologii Akademii Medycznej w Warszawie. W 1947 roku profesor zorganizował pierwszy kurs doskonalenia zawodowego dla radiologów z całego kraju. W latach 40 i 50 dwudziestego wieku promował młodych naukowców. Konsultant krajowy w zakresie rentgenologii. Na początku lat 50 dzięki staraniom profesora Zawadowskiego wznowiono druk Polskiego Przeglądu Radiologicznego oraz powołano Koło Warszawskiego Towarzystwa Radiologicznego. Od 1948 roku członek Państwowej Akademii Umiejętności. Od 1952 roku Państwowej Akademii Nauk. Redaktor "Polskiego Przeglądu Radiologii i Medycyny Nuklearnej". Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1946, a profesora zwyczajnego w 1954 r. Był członkiem wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. Członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Członkiem Polskiej Akademii Nauk. Od 1958 r. przewodniczył Krajowemu Komitetowi Ochrony Radiologicznej. Na emeryturę przeszedł w październiku 1962 roku. W 1975 roku Akademia Medyczna w Warszawie uhonorowała dorobek profesora i jego wkład w polską naukę nadając mu tytuł Doktora Honoris Causa.
Miejsce pochówku :
Cmentarz Powązkowski w Warszawie (Stare Powązki) - kwatera 139, rząd IV, miejsce 4-5
Losy rodziny :
Był bratem Jana Zawadowskiego, znanego malarza. Żonaty z Marią Antoniną z domu Jastrzębiec-Popławską. Jego najstarszy syn, Andrzej Witold Teodor Zawadowski ps. „Gruby”, „Andrzej Gruby” był absolwentem Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie (matura 1939) i harcerzem 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, tzw. „Pomarańczarni”. Od wiosny 1941 roku Andrzej Zawadowski działał w Szarych Szeregach. Należał do Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Po stworzeniu Grup Szturmowych działał w Hufcu Centrum. Ukończył pierwszy turnus tajnej podchorążówki. 3 czerwca 1943 r. został komendantem Hufca Południe warszawskich Grup Szturmowych. Brał udział w akcji pod Czarnocinem. Poległ 6 czerwca 1943 roku wraz z Feliksem Pendelskim „Felkiem” podczas starcia z niemiecką żandarmerią pod Wolą Pękoszewską. Rodzina Zawadowskich poniosła w czasie wojny ogromne straty. Oprócz Andrzeja jeszcze w czasie okupacji rozjechany przez samochód policyjny zginął WITOLD ZAWADOWSKI (1923 - 1941), będący wówczas studentem medycyny, następnie inż. ZYGMUNT ZAWADOWSKI (1892-1942), a w trakcie Powstania Warszawskiego polegli ROMAN ZAWADOWSKI (1922 - 1944) i JANUSZ ZAWADOWSKI (1926 -1944). W Powstaniu uczestniczył także przedostatni syn doktora - JERZY TYTUS ZAWADOWSKI (1928 - 2011). Najmłodszy - Wacław ps. „Gacek” (rocznik 1931) harcerz Szarych Szeregów, ze względu na młody wiek, nie brał udziału w Powstaniu Warszawskim (według relacji przyjaciela, Marka Królikiewicza nie został przez matkę puszczony do walki).
Źródła:
MPW-baza uczestników PW, archiwum rodzinne p. Wacława Zawadowskiego ps. "Gacek"
Publikacje:
Halina Jędrzejewska Lekarze Powstania Warszawskiego 1VII – 2 X 1944 wyd. TLW. Warszawski Uniwersytet Medyczny: artykuł "Rocznica urodzin twórcy polskiej szkoły radiologii", www.szpitale1944.pl/i/95,witold-zawadowski
