Pseudonim:
„Lewicki”, „Wacław"
Data urodzenia:
1914-03-20
Funkcja:
oficer amunicyjny, pirotechnik, zbrojmistrz
stopień :
sierżant podchorąży - podporucznik (rozkazem z dn. 28.09.1944)
Numer legitymacji AK:
94/B
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców :
Alfons Karol - Teofila
Lata 1925 - 1939:
Do 11 roku życia mieszkał w Warszawie, następnie wyjechał na Kresy Wschodnie na działkę osadniczą. Szkołę powszechną ukończył w Sarnach. Od 1927 roku ponownie mieszkał w Warszawie, gdzie w 1930 roku ukończył szkołę rzemieślniczą im. M. Konarskiego. Po ukończeniu szkoły pracował w przemyśle zbrojeniowym. W 1939 roku złożył egzamin eksternistyczny w Kuratorium Okręgu Warszawskiego i uzyskał świadectwo maturalne.
Przebieg służby wojskowej:
Powołany do służby w Wojsku Polskim w lutym 1935 roku - 8 Płocki Pułk Artylerii Lekkiej im. Króla Bolesława Krzywoustego (8 pal). Od października 1935 roku odbywał 10-miesięczny kurs pirotechniczny w ramach Centrum Uzbrojenia Cytadeli Warszawskiej [budynki na Cytadeli zajmowała wówczas częściowo Szkoła Zbrojmistrzów, przygotowująca kandydatów na podoficerów zawodowych służby uzbrojenia i prowadząca kursy doszkalające dla oficerów młodszych tejże służby]. W lipcu 1936 roku w stopniu kaprala odkomenderowany do Składnicy Uzbrojenia nr 4 w Gałkówku. W listopadzie 1936 roku przeniesiony do rezerwy.
Wrzesień 1939 roku, udział w wojnie obronnej:
We wrześniu 1939 jako specjalista był rekomendowany do służby wojskowej. Po zbombardowaniu fabryki, w której pracował opuścił Warszawę w poszukiwaniu przydziału, który otrzymał dopiero 17.09.1939 r. w Równem - wcielony do Kadry Zapasowej Artylerii Lekkiej. Pod dowództwem ppłk. Stanisława Asłanowicza (dowódcy artylerii dywizyjnej) wyruszył z Równego i brał udział w walkach od 21.09.1939 - Małoryta k. Brześcia n. Bugiem, w zgrup. "Brzoza" (późniejszej 50 DP) pod dowództwem płk. Ottokara Brzozy-Brzeziny, w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga (w Dowództwie Uzbrojenia przy Szefie Uzbrojenia). 25 września 1939 roku wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do 27.11.1939 (miejsce pobytu Pawliszczew Bor w obwodzie smoleńskim), następnie przekazany do niewoli niemieckiej (28.11.1939 - 02.02.1940 r. stalag Moosburg). Z obozu jenieckiego zwolniony 2 lutego 1940.
Udział w konspiracji 1939-1944:
W konspiracji od grudnia 1942 roku, kiedy to nawiązał kontakt z przedstawicielami Konfederacji Narodu (KN) i Batalionem Uderzeniowym. Od lutego 1943 do sierpnia 1943 uczęszczał na kurs podchorążych uzyskując stopień sierżanta podchorążego. W okresie konspiracji w Konfederacji Narodu posługiwał się pseudonimem "Lewicki".
Adres zamieszkania przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Madalińskiego 42
Oddział :
Armia Krajowa - Grupa „Północ” - zgrupowanie „Sosna” - 4 kompania. Jako specjalista pirotechnik otrzymywał zadania związanie z uzbrojeniem oraz przyjmowaniem zrzutów i rozdziałem wyprodukowanej amunicji. Bezpośredni przełożeni: oficer amunic. Sztabu Grupy „Północ”
ppor. Zygmunt Iwanowski „Żak„, płk. Karol Jan Ziemski
„Wachnowski” (Dowódca Grupy „Północ”) . Po upadku Starówki oddelegowany do oddziału
mjr. Włodzimierza Kozakiewicza ”Barrego" na ul. Zgoda. W ostatnich dniach Powstania obsadzał placówkę Metropol przy ul. Marszałkowskiej 114 róg Złotej.
Szlak bojowy:
Wola - Stare Miasto od 7.08 (ul. Barokowa) - Śródmieście Północ (ul. Zgoda, "Metropol").
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka od 5.10.1944 - jeniec obozu przejściowego dla żołnierzy AK w Ożarowie, następnie wywieziony do Stalagu 344 Lamsdorf (Łambinowice k. Opola). Wobec zbliżającego się frontu
wraz z całym obozem został przez Niemców ewakuowany pieszo w głąb Rzeszy. Uwolniony w dniu 24.04.1945 r. przez oddział amerykański w miejscowości Oberzell, dokąd jeńcy dotarli w marszu ewakuacyjnym.
Losy po wyzwoleniu:
Po wyzwoleniu przebywał w obozach wojskowych dla byłych jeńców wojennych w Bambergu i Langwasser, gdzie służył w Polskich Kompaniach Wartowniczych (od listopada 1945 do lutego 1950) i przeszedł weryfikację przez Komisją Weryfikacyjną w Langwasser - Manheim.
Losy po wojnie:
23 marca 1950 roku wyemigrował do Australii, gdzie założył rodzinę i należał do Koła AK w Adelaide. W Kole pełnił funkcje: sekretarza, wiceprezesa, prezesa i protokolanta.
Miejsce pochówku:
Adelaide, Cmentarz Dudley Park. Pochowany wraz z żoną, Wandą Jakubowicz.
Odznaczenia :
Krzyż Armii Krajowej. Według oświadczenia własnego Z. Piesiewicza złożonego przed Komisją Weryfikacyjną w drugiej połowie sierpnia 1944 roku miał zostać powiadomiony ustnie przez ppor. Żaka (
ppor. Zygmunt Iwanowski „Żak„) ze sztabu płk. „Wachnowskiego ”o przedstawieniu go do odznaczenia Krzyżem Walecznych. Brak informacji, czy odznaczenie zostało ostatecznie przyznane. Nominacji nie odebrał, ponieważ Powstanie upadło.
Źródła:
Legitymacja AK, nr 94/B, wystawiona z datą 02.09.1944 r. Oddział "Sosna". Stopień i nazwisko: sierż. pchor. Piesiewicz Zygmunt ps. Wacław, zbiory Muzeum Powstania Warszawskiego, MPW-A-4509 (P/9425/20); Zaświadczenie weryfikacyjne Głównej Komisji Weryfikacyjnej Koła B. Żołnierzy Armii Krajowej w Londynie z dn.12.05.1974, dane personalne Kartoteki Członków Koła AK w Adelaide, kwestionariusz przebiegu służby wojskowej, oświadczenie dot. posiadanego odznaczenia, archiwum rodzinne - skany dokumentów udostępnił p. Włodzimierz Piesiewicz.
Uwagi:
Po wojnie jako zaginiony (wywieziony z Powstania Warszawskiego) poszukiwany był za pośrednictwem "Repatrianta" przez Halinę Piesiewiczową, zamieszkałą Łódź, Przejazd 30/29, źródło: Repatriant Nr 23 (30), str. 14, Warszawa, 1946.
