Data urodzenia:
1902-04-12
Miejsce urodzenia:
Warszawa
Imiona rodziców:
Zygmunt Piotr - Wanda z domu Miszewska
Wykształcenie:
Absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego na Politechnice Warszawskiej (dyplom w 1927 r.)
Praca w 1939 r.:
We wrześniu 1939 roku pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie.
Udział w kampanii wrześniowej 1939 r.:
W 1939 roku został zwolniony z czynnej służby wojskowej ze względu na prowadzone prace fortyfikacyjne na granicy niemieckiej oraz ze względu na fakt, że został przewidziany na stanowisko kierownika aprowizacji województwa warszawskiego w okresie wojny. W nocy z 8/9 września dostał telefoniczne polecenie wojewody Jerzego Paciorkowskiego do stawienia się w Urzędzie Wojewódzkim na ul. Filtrowej, skąd tej samej nocy udano się w kierunku Lublina. W Lublinie spotkał ministra rolnictwa Poniatowskiego i wiceministra Michała Wierusz-Kowalskiego (kolegę z podchorążówki.) Dostał delegację dla siebie i 11 kolegów z Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie na zgłoszenie się do wojewody wołyńskiego w Łucku. Znaleźli się tam w dniu 9.09.1939 roku, jednak Urząd Wojewódzki zrezygnował z ich pracy.
Poprzez Powiatową Komendę Uzupełnień Zygmunt Tyszka próbował zgłosić się do wojska, przedstawiając posiadane przez siebie dokumenty o oddelegowaniu w dniu mobilizacji 1.09.1939, jednak do wojska się nie dostał. 11.10.1939 roku dotarł do Warszawy.
Praca w czasie okupacji:
W czasie wojny pracował w Urzędzie Gospodarki Wodnej , który po reorganizacji przemianowany został na Urząd Techniczny z siedzibą w Puławach. Po 5 miesiącach pracy w Puławach Zygmunt Tyszka został przeniesiony do Ekspozytury Głównego Urzędu Technicznego w Warszawie i kierował Działem Melioracyjnym na pow. warszawski oraz Państwowym Zarządem Wodnym w Warszawie.
Adres przed Powstaniem:
Warszawa, ul. Mickiewicza 37 m. 1
Oddział:
Uczestnik Powstania Warszawskiego
Losy po Powstaniu:
Wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną - obóz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121) Wyprowadzony z obozu jako chory przez Marię Stokowską. Do Warszawy powrócił 19.01.1945 r.
Losy po wojnie:
W 1951 roku oskarżony o przestępstwo gospodarcze (art. 286 § 3 KK). Ostatecznie w 1953 r. sprawa została umorzona przez Sąd Najwyższy. Jednocześnie z oskarżeniem został zwolniony ze stanowiska dyrektora Okręgowej Dyrekcji Dróg Wodnych w Warszawie. Zrehabilitowany w 1956 r. Pracował jako Dyrektor Generalny Głównego Komitetu Przeciwpowodziowego oraz jako wykładowca na Wydziale Melioracji Wodnych SGGW
Miejsce śmierci:
Warszawa
Miejsce pochówku:
Cmentarz Powązkowski (Stare Powązki) kw.8, rz. I gr. 8-9
Informacje dodatkowe:
Inżynier. Wybuch Powstania zastał go w mieszkaniu kolegi, Michała Obidzińskiego w gmachu Prudentialu na Placu Napoleona. Pod ostrzałem przeszedł na Stare Miasto, gdzie spędził kilka godzin nocnych w mieszkaniu Marii Popielewskiej i pomagał w stawianiu barykad w rejonie Placu Krasińskich. Wczesnym rankiem 2 sierpnia dotarł na Żoliborz (przez wiadukt koło Dworca Gdańskiego, przepuszczony przez tamtejszy patrol niemiecki.) Na Żoliborzu, gdzie powstał Samorząd Żoliborski został wybrany jako delegat domu, w którym mieszkał do Rady Żoliborskiej. Jako inżynier mający duże doświadczenie w robotach ziemnych został wybrany kierownikiem sypania okopów na cały Żoliborz. Po zdobyciu przez oddziały powstańcze „Olejarni” przy ul. Gdańskiej 33 na Marymoncie zainicjował nocne wynoszenie zapasów oleju, dzięki czemu udało się zaopatrzyć Żoliborz w olej jadalny. Za podjęcie tych działań uzyskał pochwałę od Przewodniczącego Samorządu Żoliborskiego - Stanisława Tołwińskiego na łamach żoliborskiej prasy. Po kapitulacji Żoliborza skierowany wraz z ludnością cywilną przez Powązki, pieszo w kierunku Dworca Zachodniego. Z Warszawy Zachodniej wywieziony w transportem do obozu w Pruszkowie mieszczącego się na terenie warsztatów kolejowych. Dzięki pomocy spotkanej koleżanki - Marii Stokowskiej, która pełniła funkcję siostry miłosierdzia udało mu się po 16 godzinach opuścić obóz udając człowieka chorego i częściowo sparaliżowanego. Zatrzymał się pod Grodziskiem Mazowieckim w domu pp. Stokowskich, który to w tamtym czasie zapełniony był uchodźcami z Warszawy. By jako warszawiak nie zostać wywieziony przez Niemców na roboty przymusowe do Rzeszy zgłosił się do pracy do swego oddziału melioracyjnego do Łowicza, gdzie został od razu przyjęty. W ten sposób doczekał wkroczenia oddziałów rosyjskich do Grodziska Mazowieckiego. 19 stycznia udał się do Warszawy i znalazł się ponownie na Żoliborzu. Mieszkanie na ul. Mickiewicza 37/ 1 zastał w gruzach i wypalone.
Źródła:
MPW-ankieta, archiwum rodzinne
