Powstańcze Biogramy - Lech Głuchowski

Powstańcze biogramy

Edytuj ten biogram

Pseudonim:

"Jeżycki"

Data urodzenia:

1902-06-02

Data śmierci:

1944-09-15

Funkcja:

dowódca dywizjonu

Pozycja na murze pamięci:

Kolumna: 170 Miejsce: 22

Stopień:

Oficer rezerwy kawalerii WP: rotmistrz (1944) - major (pośmiertnie 1944).

Miejsce urodzenia:

Raków pod Częstochową

Imiona rodziców:

Marian - Maria z Ziółkowskich

Działalność do 1939 r.:

Ukończył szkoły średnie w Radomsku, a następnie w Łodzi. Członek tajnej organizacji niepodległościowej POW (Polska Organizacja Wojskowa). W 1918 roku, jako 16-letni chłopiec, bierze udział w rozbrajaniu Niemców. W następnym roku spędza wakacje na froncie w szeregach 7. Pułku Ułanów Lubelskich, dowodzonego przez jego brata, wówczas majora, Janusza Głuchowskiego. W lecie 1920 roku zgłasza się jako ochotnik do 7. Pułku Ułanów Lubelskich i bierze udział w walkach szwadronu zapasowego na północ od Płocka, gdzie szwadron jest odcięty przez kilka tygodni. Po Bitwie Warszawskiej dołącza do pułku i bierze udział w końcowych walkach. Długotrwała choroba sprawia, że dopiero w 1922 roku może rozpocząć studia na Akademii Rolniczej w Bydgoszczy. Po studiach kończy Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Po odbyciu praktyki rolnej obejmuje dzierżawę majątku Mały Obzyr nad Stochodem, a następnie w 1930 roku administrację dóbr ordynacji Branickich w miejscowości Roś. Jest czynny w pracy społecznej i przysposobieniu wojskowym, organizuje w Rosi oddział "Strzelca".

Udział w wojnie obronnej 1939:

We wrześniu 1939 r. na ochotnika zgłasza się do służby w 7. Pułku Ułanów Lubelskich i całą kampanię odbywa w 4. szwadronie w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii (Armia "Modlin"). Szwadron dowodzony przez rtm. Męczarskiego po bitwie pod Suchowolą, przebija się w kierunku walczącej Warszawy. O jej kapitulacji dowiadują się dopiero 2 października. Kierują się wówczas w stronę Mińska Mazowieckiego, gdzie 9 października 1939 r. następuje rozwiązanie oddziału i zakopanie broni.

Udział w konspiracji 1939-1944:

Po kampanii rusza do Warszawy, gdzie nawiązuje kontakt ze Związkiem Walki Zbrojnej (ZWZ), początkowo działając w "Strzelcu", by z kolei pracować nad odtworzeniem 7. Pułku Ułanów Lubelskich ZWZ-AK pod kryptonimem "Jeleń", w którym zostaje zastępcą dowódcy pułku. W 1944 r. awansowany na rotmistrza. 17 lipca 1944 r. obejmuje dowództwo pułku, równocześnie dowodząc jego warszawskim I Dywizjonem.

Oddział:

Okręg Warszawski Armii Krajowej - I Obwód Śródmieście - I Dywizjon 7. Pułku Ułanów Lubelskich "Jeleń" - dowódca. Po przejściu na Mokotów nadal dowodzi resztkami dywizjonu "Jeleń" walczącymi w ramach batalionu "Oaza"

Szlak bojowy:

Śródmieście Południe - Mokotów - Sadyba. 1 sierpnia 1944 r. dowodzi natarciem Dywizjonu "Jeleń" na Aleję Szucha, by następnie, z grupą pozostałych przy życiu ułanów, przedrzeć się na Mokotów. Tam dowodzi resztkami Dywizjonu, biorąc między innymi udział w natarciu na szkołę (koszary) przy ul. Woronicza. 21 sierpnia 1944 r. obejmuje dowództwo rejonu Sadyby, gdzie "Jeleń" stanowi trzon obrony, i podczas której znów ponosi krwawe straty.

Rodzina walcząca w Powstaniu Warszawskim:

Brat Stanisław - "Stefan" z kwatermistrzostwa I Obwodu (Śródmieście), bratowa Wanda Głuchowska - "Krysta" z kompani Kedywu KG AK "Dysk”, bratanek Krzysztof Głuchowski - "Juraś" żołnierz plutonu 1112 z I Dywizjonu "Jeleń”, kuzyn ppor. Włodzimierz Głuchowski - "Tomaszewski" aptekarz i kwatermistrz szpitala powstańczego w Forcie Sokolnickiego w parku im. Stefana Żeromskiego na Żoliborzu.

Odznaczenia:

Krzyż Virtuti Militari V klasy (pośmiertnie - 1944), Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Armii Krajowej Nr. I (specjalna seria z 15.08.1967, legitymacja podpisana przez gen. Tadeusza Pełczyńskiego "Grzegorza")

Miejsce (okoliczności) śmierci:

15 września na ul. Dolnej ciężko ranny rtm. "Jeżycki" - nie chcąc narażać swoich żołnierzy na ewakuowanie go spod niemieckiego ostrzału - odebrał sobie życie. Pozostałych przy życiu siedmiu ułanów dołączyło do dywizjonu 1. Pułku Szwoleżerów AK pod dowództwem por. "Górala" (Aleksander Tyszkiewicz). Płk dypl. G. Łowczowski, o śmierci rtm. Lecha Głuchowskiego w swym artykule "Źródła odwagi i zwalczanie lęku" ("Bellona" Zeszyt III, Londyn 1953, str. 44-45) napisał:

"Od samobójstwa, będącego aktem rozpaczy, odróżnić trzeba wypadki szczególne, gdy powód jest innej natury, jak na przykład ten, opowiadany mi przez ppor. Prus-Kosteckiego z czasu warszawskiego powstania. Na stanowisku, które miało być opuszczone, został ranny jego dowódca. Jama brzuszna otwarta. Zatrzymując ręką wnętrzności, dowódca wydał rozkazy wycofania się. Siebie kazał zostawić, bo wyniesienie go nie było możliwe, a nawet próba byłaby powodem pewnej śmierci kilku podkomendnych. Żołnierze odmówili odejścia bez zabrania go, nie chcąc go opuścić. Gdy odwrócili od niego uwagę, szybkim ruchem wyciągnął pistolet i skrócił swą mękę, dając innym moralne prawo odwrotu. Ten wypadek, to nie tchórzostwo, a bohaterstwo. Zwycięstwo nad samozachowawczym instynktem dla ratowania życia swych żołnierzy. To dowód szlachetności duszy i wielkiego serca....". Pochowany w tymczasowej mogile, po ekshumacji spoczywa w grobie rodzinnym na cywilnym cmentarzu na Powązkach (kwatera 99-I-27).

Źródła:

MPW-baza uczestników PW, archiwum rodzinne p. Krzysztofa Głuchowskiego [2010]. Fotografie z okresu Powstania Warszawskiego - MPW-zbiory

Nasz newsletter