Utrwalone – miasto, wojna, miłość. Warszawskie fotografie Tadeusza Bukowskiego z lat 1935-1955

Utrwalone – miasto, wojna, miłość. Warszawskie fotografie Tadeusza Bukowskiego z lat 1935-1955

Autor prezentowanych zdjęć, Tadeusz Bukowski „Bończa” (1909–1980), był fotoreporterem Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej, a także instruktorem harcerskim, pedagogiem i artystą fotografikiem.
Warszawiak z urodzenia; ukończył seminarium nauczycielskie i od 1928 roku uczył w szkołach ogólnokształcących. Członek Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, prowadził Referat Fotografii Naczelnictwa Związku Harcerstwa Polskiego. Podczas okupacji organizował harcerstwo konspiracyjne.
Po wojnie pracował jako fotograf w wydawnictwie Nasza Księgarnia i działał społecznie – w trudnym okresie stalinizmu współtworzył Związek Polskich Artystów Fotografików.
Za namową przyjaciół w 1979 roku przygotował wystawę poświęconą Powstaniu Warszawskiemu opartą na wykonanych przez niego podczas Powstania fotografiach. Ekspozycja podróżowała po Polsce, miała aż siedem odsłon. W 1980 roku ukazał się album „Warszawa w dniach powstania 1944” z powstańczymi zdjęciami Bukowskiego.

Utrwalone – miasto, wojna, miłość. Warszawskie fotografie Tadeusza Bukowskiego z lat 1935–1955
Wystawa warszawskich fotografii Tadeusza Bukowskiego w Fotoplastikonie Warszawskim przygotowana na obchody 75 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego była prezentacją nowej kolekcji zdjęć w zbiorach Muzeum Powstania Warszawskiego, liczącej ponad 1800 kadrów.  W okularach Fotoplastikonu pokazane zostały 48 dramatyczne ujęcia z okresu okupacji niemieckiej i Powstania Warszawskiego.
Spuścizna artystyczna fotoreportera Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej obejmuje jednak nie tylko zdjęcia z Powstania. Obrazy te w niezwykły sposób dokumentują zmiany, jakie zaszły w stolicy od 1935 do 1955 roku. Zapraszamy zatem na wędrówkę przez niepowtarzalny klimat II Rzeczypospolitej, a następnie przez okupację i Powstanie Warszawskie, aż po zburzoną, lecz wracającą do życia powojenną stolicę. Kluczem do wystawy są powroty autora w te same miejsca, całkowicie odmienione na przestrzeni dwudziestu lat oraz wyraziste portrety warszawiaków, w tym ulubiony motyw autora portrety dzieci.